Dissono, dissonas, pe. cor. dissonui, dislónitum, pe. cor. dissonâre. Col. To discorde or disagree.
Dissonus, pe. co. Adiect. That agreeth not: dissonant: disagreeing. vt Dissonus clamor. Liu.A confuse cry of sundry noises.Ritu dissona barbaries. Claud. Dissonus cœli cursus. Plin. A diuerse course of the planets.Dissonus crepitus. Plin. Dissonæ sermone gentes & moribus.Liu.People of sundry language and conditions.Sparsa ac dissona moles.Stat. Murmura dissona. Claud. Ora vulgi dissona. Lucan. Tutba dissona linguis. Claud.
Lewis and Short: Latin dictionary
dis-sŏno, āre, v. n., to disagree insound, to be dissonant, opp. consono (very rare; not ante-Aug.). I.Lit.: dissonantes loci,
that produce discordant sounds
, Vitr. 5, 8, 1.—II.Trop., to disagree, to differ: an universa hujus temporis culturae respondeant, an aliqua dissonent, Col. 1, 1, 3: a veritate, Amm. 22, 15, 6: praeceptis historiae, id. 26, 1, 1; Ambros. in Luc. 6, 44. (But in Quint. 8, 6, 36, the right reading is dissentio.)