dēnuntĭātĭo (-ciatio), ōnis, f. [denuntio], an indication, intimation, announcement, declaration. (a). With gen. obj. = significatio: quae est enim ista a deis profecta significatio et quasi denuntiatio calamitatum?Cic. Div. 2, 25, 54: belli, id. Phil. 6, 2, 4; cf. Liv. 21, 19: armorum, id. 45, 3 fin.: testimonii,
threatening to summon as a witness
, Cic. Fl. 6, 14; cf. denuntio, no. I.: denuntiatione periculi permovere aliquem, by a menacing, Caes. B. C. 3, 9: ingentis terroris, Liv. 3, 36: accusatorum, i. e. information, an informing, = delatio, Suet. Aug. 66.—With gen. subj.: Catilinae, Cic. Sull. 18, 52: boni civis (i. e. professio, promissio), Planc. ap. Cic. Fam. 10, 8, 4: quietis,
warning in a dream
, Vell. 2, 70, 1.—(b).Absol.: huic denuntiationi ille pareat? Cic. Phil. 6, 3, 5; Quint. 4, 55 al.