Demuto, demútas, pen. prod. demutâre. Plaut.To change his maner or fashion.Demutant ingenium mores. Plau. A mans fashion changeth his nature or witte.Demutare animum de firma fide.Plaut.Demutare imperium alicuius.Plaut.To lette or alter ones commaundement.Demutare aliquò orationem.Plaut.To turne his communication to some matter.Non demutabo.Plaut.I wil not change or reuoke: or I will not vnsay that I haue spoken.Demutátio ônis, f. g. Verbale. A chaunging. Plin. Versicoloris esse demutationis. To bee of a channging into dyuers colours.
Lewis and Short: Latin dictionary
dē-mūto, āvi, ātum, 1, v. a. and n.I.Act., to change, alter, and sometimes to alter for the worse, to make worse (repeatedly in Plaut. and in post-Aug. prose; otherwise rare; not in the Ciceronian period): voces demutat, Cato ap. Macr. S. 2, 10 med.; cf.: orationem meam, Plaut. Mil. 4, 7, 8: imperium tuum, id. Men. 5, 2, 118: sententiam nostram in iis, Gell. 17, 1, 6: caro demutata, Tert. Res. carn. 55 al.: placitum instituto flaminum nihil demutari, Tac. A. 4, 16: si demutant mores ingenium tuum,
to make worse
, Plaut. Trin. 1, 2, 36.—II.Neutr., to change one's mind or purpose: non demutabo, Plaut. Ps. 1, 5, 142; id. ib. 153; cf.: prorsus nihilum de aliqua re, Jul. Val. rer. gest. Alex. 1, 13.—2.To change, alter, become different (with atque or ab— very rare): numquid videtur demutare atque ut quidem dixi esse, etc., Plaut. Mil. 4, 3, 37; cf. id. Stich. 5, 4, 43; Ap. Mag. p. 284, 17.—3.To deviate, depart: (fama) demutans de veritate, Tert. Apol. 7.