Defugio, défugis, pen. cor. defúgi, pen. prod. defúgitum, penul. cor. defúgere. Cæsar. To refuse: to flie from: to eschewe.Defugere administrationem Reipublicæ. Cæsar. Defugere authoriatÊ, Vide AVTHORITATEM. defugere. Defugere inimicitias.Cic.To eschue enmitie.Iniurias fortunæ defugere.Cic.Defugere munus.Cic.To refuse to take a charge vpon him.
Lewis and Short: Latin dictionary
dē-fŭgĭo, fūgi, 3, v. a. and n.I.Act.A. With acc., to run away from; to flee, shun, avoid: fugiendo devitare (class.): aditum alicujus sermonemque, Caes. B. G. 6, 13, 7: proelium, id. B. C. 1, 82, 2: patriam, Cic. Rep. 2, 19, 34 (dub.): munus, id. ib. 6, 15; id. Att. 8, 3, 4: injurias fortunae defugiendo relinquas, id. Tusc. 5, 41, 118: eam disputationem, id. de Or. 1, 23 fin.: contentiones, inimicitias, vitae dimicationes, id. Planc. 32: auctoritatem,
to withdraw from responsibility
, Plaut. Poen. 1, 1, 19; Ter. Eun. 2, 3, 98; Cic. Sull. 11, 33 et saep. —B. With quin and subj.: nec tamen defugio quin dicam quae scio, Varr. R. R. 2, 4, 2.—C.Absol., to shun, avoid, escape: rempublicam suscipiant: sin timore defugiant, etc., Caes. B. C. 1, 32, 7.—II.Intrans., to escape by flight, run away: circa ripam Tiberis, quo sinistrum cornu defugit, Liv. 5, 38.