Dedisco, dediscis, dedidici, pen. cor. dedíscere. Ci. To vulearnes to learne contrarie: to forget that one hath learned.Dediscere & obliuisci.Cic.Turpe est virtutem dedidicisse datam. Propert. It is a foule thing to forget the vse of vertue giuen by nature.Dedidicit pacem subitò feritate reuersa. Mart. Hæc verba mutari, dediscíque possunt.Cic.Dediscere loqui.Ouid.Vsu dediscitur amor.Ouid.By continuaunce we shall forget to loue one.
Lewis and Short: Latin dictionary
dē-disco, dĭdĭci, 3, v. a., to unlearn, to forget, sc. what one has learned (rare, but class.). (a). With acc.: qui, quod didicit, id dediscit, Plaut. Am. 2, 2, 56; cf.: multa oportet discat atque dediscat, Cic. Quint. 17 fin.; so, haec verba, id. Brut. 46, 171; cf. id. de Or. 3, 24, 93: nomen disciplinamque populi Romani, Caes. B. C. 3, 110: sermonem, Quint. 1, 1, 5: cordaque languentem dedidicere metum, Claud. Praef. Rapt. Pros. 1, 10: dedidicit jam pace ducem, has unlearned the general, i. e. lost his military character, Luc. 1, 131: dedisce captam, Sen. Troad. 887.—Prov.: dediscit animus sero quod didicit diu, id. ib. 631.—(b). With inf.: (eloquentia) loqui dedisceret, Cic. Brut. 13, 51; so loqui, Ov. Tr. 3, 14, 46: amare, id. R. Am. 297 al.