Dedecus, pen. cor. dedécoris, pen. cor. n. gen. Cic.Dishonestie: disworship: reproch: shame: dishonour.Dedecus vitæ ac turpitudo.Cic.Flagitium & dedecus.Cic. Probrum & dedecus. Cic.Dedecus & infamia. Author ad Heren. Maculosus omni dedecore.Tacit.Distained with all dishonestie.Adulatorium dedecus.Tacit. Grande. Horat. Magnum. Horat. Parentum dedecus abolere. Sil. Dedecore nullo abstinere.Cic.To withhold himselfe from no shamefull or vnhonest acte.Admittere dedecus.Cic.To doe or committe some parte of dishonestie: to do a foule and reprochful thing.Concipere dedecus, Vide CONCIPIO.Coniungere imperij dedecus cum priuato.Cic.Patriæ dedecus depellere. Sil. To saue his country from dishonour.Domus dedecori fit domino.Cic.The house is a reproch or disworship to the maister of it.Quod dedecus non hæret infamiæ? What shame or reproch is there, which is not fastened in thy euil name? Ci. Imprimere dedecus Reipub. Ci. To bring dishonour to.Incurrere in dedecora. Ci. To runne into great dishonour.Inferre dedecus alicui.Ouid.To worke reproch to.Natus in dedecore.Cic.Iudicia insigni turpitudine notata, atque operta dedecore & infamia.Cic.Cum ignominia & dedecore perire.Cic.Propulsare dedecus solet virtus.Cic.To put away reprotheDedecori esse patribus.Cic.To be dishonorable.Maculæ & dedecori esse suis. Author ad Heren. To bee a reproch and shame vnto his friends.Dedecori esse studijs ac li teris.Cic.To doe great dishonour to learning and good letters.Hæreditati patris dedecori esse.Cic.Testatum dedecus.Ouid. Tollere dedecus æui. Ouid.
Lewis and Short: Latin dictionary
dē-dĕcus, ŏris, n., disgrace, dishonor, infamy, shame (for syn. cf.: offensio, contumelia, infamia, ignominia, turpitudo, obscoenitas, injuria—freq. and class.). I. In gen.: eos dolores atque carnificinas per dedecus atque maximam contumeliam te facere ausum esse? Cato ap. Gell. 10, 3, 17; so with ignominia, Cic. Div. 2, 9; with infamia, id. Cluent. 22, 61; cf. id. Cat. 1, 6; with flagitium, id. Mur. 5, 12; with probrum, id. Rosc. Am. 24, 68: vitam per dedecus amittere, Sall. C. 20, 9: in dedecora incurrunt, Cic. Fin. 1, 14, 47; cf. with damnum, Plaut. Bacch. 1, 1, 39: magnum fuit generi vestro, Cic. Brut. 34, 130: dedecori est, Ter. Heaut. 2, 3, 93: dedecori esse (alicui), Cic. Off. 1, 33 fin.; id. Att. 8, 11 et saep.; cf. also: aliter ampla domus dedecori domino fit, id. Off. 1, 39, 139.—B. Concr. (as sometimes our word shame), that which causes shame; a disgrace, blot, blemish: cum nec prodere visum dedecus auderet (viz., the ass's ears of Midas), Ov. M. 11, 184; cf.: naturae dedecus, a monster, said of the ass, Phaedr. 1, 21, 11; cf. Petr. 74, 9; Vulg. Sir. 3, 13. —II. (Acc. to decus, no. II.) Like to\ kako/n, moral dishonor, vice, turpitude; a vicious action, shameful deed, etc. (very freq.): decus, quod antiqui summum bonum esse dixerant ... itemque dedecus illi summum malum, Cic. Leg. 1, 21, 55; cf. id. Tusc. 2, 5, 14; id. Fin. 3, 11, 38: dedecus admittere, Caes. B. G. 4, 25, 5; id. B. C. 3, 64 fin.; Cic. Verr. 1, 17, 51; id. Fam. 3, 10, 2 al.: ad avertendos tantorum dedecorum rumores, Suet. Calig. 48 et saep.; of unchastity, Ov. M. 2, 473; 9, 26; Suet. Aug. 68: dedecorum pretiosus emptor, Hor. Od. 3, 6, 32: abdicamus occulta dedecoris, Vulg. 2 Cor. 4, 2.