Copulatio, onis, f. g. Verbale. Cic.A coupling or ioyning.Copulatio rerum, & coagmentatio naturæ.Cic.Congressus copulationésque consuetudinum.Cic.
Lewis and Short: Latin dictionary
cōpŭlātĭo, ōnis, f. [id.], a coupling, joining, connecting, uniting (several times in Cic. and Quint.). I. Prop.: atomorum inter se (with complexiones and adhaesiones), Cic. Fin. 1, 6, 19; cf.: copulatio rerum et coagmentatio naturae, id. N. D. 2, 46, 119. —II.Trop., of social union: primi congressus copulationesque, Cic. Fin. 1, 20, 69; cf. of marriage, Cod. Th. 9, 42, 2.—Of words: ordo rerum, et copulatio, Quint. 7, 10, 8; cf. id. 11, 2, 37: inoffensa vocum, id. 1, 10, 23 al.: syllabarum, verborum inter se, id. 8, 3, 16.