Contumelia, contumeliæ, f. g. Contumeo verbo, vel Contemnendo. Terent.A thing done in reproch: a rebuke: a taunt: a checke.Contumelia plus est qum iniuria.Cic.Verborum contumelia. Suet. Aculei contumcliarum.Cic.Biting taunts.Graues contumeliæ. Horat. Contumeliam accipere in se. Cicero. To be reproched in wordes.Arcere ferro contumeliam.Liu.By the sworde to keepe reproch from him.Commutare sua vita contumeliam.Salust.Dicere contumeliam.Liu.To caunt or rebuke: to speake a thing to ones reproch.Infandas contumelias edere in aliquem.Liu.Contumeliam iacere in aliquem.Cic. Idem quod dicere. Imponere plurimas iniurias contumeliásque alicui.Cic.To doe one many iniuries and reproches.Incendere aliquem contumelia.Tacit.Insequi aliquem contumelia.Cic.To continue to reproch.Grauissimas contumelias intorquere.Cic.To speake spitefull taunts one to another.Seruire & pati contumelias. Brutus. Perferre contumelias.Cic.Vexare aliquem contumelijs.Cic.To cate with reprochfull wordes.Queri de contumelijs debilitatis sue.Plin. iun.To cõplaine of the contempt he is in by reason of his sicknesse.Contumeliôsus pen. prod. Adiectiuum. Quint. Reprochfull in wordes: spitefull: contumelious: rebukefull.Iniuriosum & contumeliosum est.Cic.In edictis contumeliosus.Cic.Beneficium alicuius contumeliosum.Cic.Contumeliosæ in aliquem literæ.Cic.Oratio contumeliosa.Cic.Verbum contumclio sissimum. Quint. Contumeliosæ voces. Cæsar.
Lewis and Short: Latin dictionary
con-tŭmēlĭa (post-class. access. form contŭmĭa, Mart. Cap. 4, 424; cf.: contumia contumelia, Gloss. Isid.), ae, f. [from a root tem, whence also temno, contemno, and contumax; cf. Dig. 47, 10, 1], abuse, insult, affront, reproach, invective, contumely (cf.: injuria, u(/bris; very freq. and class. in sing. and plur.): contumelia a contemptu dicta est, quia nemo nisi quem contempsit, tali injuriā notat, Sen. Const. 11, 2: patior facile injuriam, si est vacua a contumeliā, Pac. ap. Non. p. 430, 16; cf. Caecil. ib.: contumeliam alteri facere, Plaut. As. 2, 4, 82; Ter. Phorm. 5, 7 (8), 79; cf. id. Eun. 5, 2, 26: contumeliam dicere alicui, Plaut. Curc. 4, 1, 17; id. Bacch. 2, 3, 33; Ter. Phorm. 2, 3, 29; Liv. 25, 22, 13: contumeliam si dicis, audies, Plaut. Ps. 4, 7, 77: jacere in aliquem, Cic. Sull. 7, 23: meretricum perpeti, Ter. Eun. 1, 1, 3; cf. Cic. Verr. 2, 3, 41, 96: in se accipere, Ter. Eun. 4, 7, 1; cf.: tanta contumelia accepta, Caes. B. G. 7, 10: alicui imponere, Sall. C. 48, 9: quibus tu privatim injurias plurimas contumeliasque imposuisti, Cic. Verr. 2, 4, 9, 20: indignitates contumeliasque perferre, Caes. B. G. 2, 14: graves, severe reproaches (opp. libera consilia), Hor. Epod. 11, 26: aliquid in suam contumeliam vertere, Caes. B. C. 1, 8: per contumeliam, id. ib. 1, 9; Quint. 4, 1, 11: contumeliā perfugae appellari ab aliquo, Caes. B. C. 2, 28; cf. Liv. 3, 50, 6 et saep.: in contumeliam ignominiamque nostram certare juvat, id. 4, 4, 12: contumeliae verborum, Cic. Phil. 11, 2, 5.—In mal. part., violation, Liv. 8, 28, 2; Auct. Har. Resp. 20, 42.—The expression facere contumeliam is censured by Cic. (Phil. 3, 9, 22) in the words of Antonius: nulla contumelia est, quam facit dignus; but it is not clear on what grounds (whether as an archaism, or because it is used after the analogy of jacturam facere, in the sense of contumelia adfici); v. Quint. 9, 3, 13, and cf. esp. Gronov. Observv. 3, 8, pp. 488-502 (pp. 241-247 Frotsch.).—Personified: Contŭmē-lĭa, like *(/ubris, Cic. Leg. 2, 11, 28.— II.Transf., injury, assault, annoyance, violence, blows, etc. ( = injuria): naves totae factae ex robore ad quamvis vim et contumeliam perferendam,
injury, violence
, Caes. B. G. 3, 13; so Phaedr. 1, 2, 21: praeberi ora contumeliis,