Confessio, Verbale. Cic.A confessing or acknowledging.Vultus ac vocis confessio. Quint. Periculosa confessio.Cic.Verecundior est confessio, qum expositio. Quinr. Sit erranti medicina confessio.Cic.Let the acknowledging of the fault he a medicine for him that hath offended.Confessione illius æui, optimus & sine æmulo agricola. Cato. Plin. By confession of such as were aliue at that time. Ad ignorationis confessionem adducere aliquem.Cic.To bring to confesse.Arguere aliquem sua confessione. Tac. To lay his owne cõfession to his charge.Nefarias confessiones audire. Cælius Ciceroni. Conuictum esse confessione aliquorum.Cic.Deferre coufessiones alicuius rei ad iudices.Cic.To shewe to the indges what men haue deposed.Ex confessione inscitiæ suæ elabi. Quint. Culpæ confessionem exigeic. Quint. To require him to cõfesse the fault.Indubitatas confessiones habere. Plin. To haue euery mans plaine confession.Taciturnitas imitatur confessionem.Cicer.He that holdeth his peace seemeth to confesse.Indui sua confessi one.Cic.Indicijs & confessionibus suis patefactum esse.Cic.Premere confessionem, & Partiendo multiplicare. Quint. Vrgeni confessione sua.Cic.To be hard charged with.
Lewis and Short: Latin dictionary
confessĭo, ōnis, f. [confiteor], a confession, acknowledgment. I. In gen. (in good prose; esp. freq. in Cic. and Quint.), with gen. obj.: errati sui, Cic. Div. 1, 17, 33: ignorationis, id. Ac. 1, 12, 44; cf.: inscitiae suae, Quint. 2, 11, 2: captae pecuniae, Cic. Clu. 53, 148: culpae, Liv. 21, 18, 5; 36, 27, 6: paenitentiae, Quint. 11, 1, 76: vitiorum, Tac. A. 2, 33: facinoris, Suet. Tib. 19. —In plur.: cum ad vos indicia, litteras, confessiohes communis exitii detuli, Cic. Sest. 69, 145.—With acc. and inf.: ea erat confessio caput rerum Romam esse, Liv. 1, 45, 3; so id. 2, 7, 7; 42, 47, 8 al.—With pron. pers.: sua, Cic. Verr. 2, 4, 47, 104; 2, 5, 64, 166; Liv 28, 40, 11: confessionibus suis, Cic. Cat. 3, 6, 15.—With gen. subj.: illorum, Cic. Verr. 2, 5, 40, 103: inimicorum, id. Red. Quir. 1, 1: omnium, Vell. 2, 43: illa Ciceronis, Quint. 11, 1, 44: adversarii, id. 4, 4, 4; cf. ipsorum, Plin. 9, 7, 6, 18 al.: extera corporum indubitatas confessiones habent, i. e. proofs of the healing power (of assafœtida), id. 22, 23, 49, 103.—With de and abl.: immo si actionem stultissimasque de se, nefarias de patre confessiones audisses? Cael. ap. Cic. Fam. 8, 8, 2: ipsorum de somno piscium confessio, Plin. 9, 7, 6, 18.—With abstr. subjects: ea confessionem faciunt, non defensionem, Cato ap. Gell. 7, 3, 15.—II. Esp. A. As a fig. of speech, Quint. 9, 2, 17; 12, 1, 33.— B. In eccl. Lat. 1.A creed, avowal of belief: fidei, Greg. M. Ep. 7, 5: nostra, Vulg. Heb. 3, 1.—2.An acknowledgment of Christ. (a). In gen., Vulg. Rom. 10, 10.— (b). Esp., an acknowledgment of Christ under torture; and hence, transf., torture, suffering for religion's sake, Lact. Mort. Pers. 1 init.