Concino, cóncinis, pen. cor. concínui, concéntum, concínere, Ex Con & cano compositum. Cic.To sing: to agree in one song or tune: to praise.Ad fores alicuius concinere.Ouid.To sing at ones dore.Olor concinit.Ouid.The swarme singeth.Concinunt signa & tubæ. Cæs. The trumpets sowne or goe.Lyra concinere.Ouid.To sing to, or play on the harpe.Modis quibusdam concini.Ouid.To be song in measure.In modum concinere. Catul. To sing by measure.Voce tinula carmina concinere. Catul. Classica concinere rauco cornu. Lucan. Dies lætos concinere. Horat. Festa concinere. Tibul. Laudes alicui concinere. Tibul. To sing ones praises.Omnia tristia concinuerunc aues.Ouid.Plectro aliquem concinere. Horat. To sing ones praises to an instrument.Lætis fauoribus omni concinitur volgo.Stat. Stoici cum Peripateticis re concinere videntur, verbis discrepare. Cicero. To accord in the thing, and disagree in wordes.
Lewis and Short: Latin dictionary
con-cĭno, cĭnŭi, no sup., 3, v. n. and a. [cano]. I.Neutr., to sing, play, or sound together, in concert or harmoniously (class.). A. Prop.: ubi (chorus) certis numeris ac pedibus velut facta conspiratione consensit atque concinuit, Col. 12, 2, 4: concinere tragoedo pronuntianti,
to accompany
, Suet. Calig. 54: cornua ac tubae concinuere, Tac. A. 1, 68; cf.: concinunt tubae, Liv. 9, 32, 6; and: ubi signa concinuissent, id. 30, 5, 2.— Also without the idea of concert: concinit albus olor, Ov. H. 7, 2.—B.Trop., to agree together, harmonize, accord, suna/|dw: omnibus inter se concinentibus mundi partibus, Cic. N. D. 2, 7, 19: videsne ut haec concinant?id. Fin. 5, 28, 83: faxo, ne juvet vox ista veto, quā nunc concinentes collegas nostros tam laeti auditis, Liv. 6, 35, 9: ita fit ut nulli duo concinant, Plin. 3, 1, 3, 16: Stoici cum Peripateticis re concinere videntur, verbis discrepare, Cic. N. D. 1, 7, 16 Orell. N. cr.—II.Act., to cause to sound together, in concert or harmoniously, to make concordant sounds, to sound, sing of, celebrate in song, magnify, etc. A. In gen.: haec cum pressis et flebilibus modis, qui totis theatris maestitiam inferant, concinuntur, Cic. Tusc. 1, 44, 106: ite, concinite in modum: Io Hymen, etc., Cat. 61, 123; Suet. Calig. 6: carmina nuptialia, Cat. 61, 12: carmina, id. 65, 13: laudes Iovi, Tib. 2, 5, 10: aelinon, Ov. Am. 3, 9, 24: sua festa Palilia, Tib. 2, 5, 88: laetos dies, Hor. C. 4, 2, 41: majore plectro Caesarem, id. ib. 33: stridor lituum clangorque tubarum Non pia concinuit cum rauco classica cornu, Luc. 1, 238.—B. Esp. (acc. to cano, II. C.), to sing prophetically, prophesy (very rare): nigraque funestum concinit omen avis, Prop. 2 (3), 28, 38: tristia omina, Ov. Am. 3, 12, 2. —Hence, concĭnens, entis, P. a., harmonizing, harmonious, Arn. 3, 123.—Comp., Claud. Mam. Stat. Anim. 2, 5.