Consenesco, consenescis, consenui, consenéscere. Plaut.To be or waxe olde.Cum cognomine consenescere.Cic.Carina consenuit. Propert. Laus oratorÛ cõsenescit. C. The praise of Oratours decaiethNemus consenuit. Claudianus. In armis consenescere. Hor. To leade all his life in warre.In commentarijs rhetorum consenescere. Quint. To spende all his time in studying bookes of chetoricke.Consenescere in exilio.Liu.To liue alway in.In patria consenuisse placuit.Ouid.Consenescere sub armis.Liu.Consenescere mœrore & lachrymis.Cic.Consenuerunt vires atque defecerunt.Cic.Decayed and failed.Nullo aduersario consenescere.Cic. Hoc est, Populigratiam amittere, & in inuidiam adduci, nemine tamen eos oppugnante. To fall out of great fauour into hatred and displeasure, hauing no aduersary.
Lewis and Short: Latin dictionary
con-sĕnesco, nŭi, 3, v. inch., to grow old together, to grow or become old or gray (class. in prose and poetry). I.Lit.: (Baucis et Philemon) illā consenuere casā, Ov. M. 8, 634: socerorum in armis, Hor. C. 3, 5, 8; cf.: in patriā meā, Ov. Tr. 4, 8, 12: alieno in agro (exercitus), Liv. 9, 19, 6: in exilio, id. 35, 34, 7: in ultimo terrarum orbis angulo, Vell. 2, 102, 3: circa Casilinum Cumasque, Liv. 30, 20, 9: Smyrnae, Suet. Gram. 6.—II.Meton.A. In Quint., to grow old or gray in an occupation, to follow it too long: in commentariis rhetorum, Quint. 3, 8, 67 in quā umbrā, id. 10, 5, 17; and: in unā ejus specie, id. 12, 11, 16.—B. In a more general sense (causa pro effectu), to become weak, infirm, powerless, to waste away, fall into disuse, decay, fade, lose force, etc. 1. With living subjects: prae maerore atque aegritudine, Plaut. Stich. 1, 3, 63; cf. id. Capt. 1, 2, 25: in manibus alicujus et gremio maerore et lacrimis, Cic. Clu. 5, 13; Liv. 35, 34, 7: (columbae) si inclusae consenescunt, Varr. R. R. 3, 7, 6; so id. ib. 3, 9, 14: veturno, Col. 7, 5, 3.—b.Trop., to lose consideration or respect: omnes illius partis auctores ac socios nullo adversario consenescere. Cic. Att. 2, 23, 2.—2. With inanimate subjects: ova consenescunt, Varr R. R. 3, 9, 8; cf.: vinea soli vitio consenuit, Col. 4, 22, 8: veru in manibus, Plaut. Rud. 5, 2, 15; cf.: consenuit haec tabula carie, Plin. 35, 10, 36, 91: haut ulla carina Consenuit, not one has grown old, i. e. all have perished, Prop. 3, 7 (4, 6), 36: (nobis) viget aetas, animus valet; contra illis annis atque divitiis omnia consenuerunt, Sall. C. 20, 10 Kritz and Fabri: quamvis consenuerint vires atque defecerint, Cic. Sen. 9, 29; with vires, Liv. 6, 23, 7: animum quoque patris consenuisse in adfecto corpore, id. 9, 3, 8: noster amicus Magnus, cujus cognomen unā cum Crassi Divitis cognomine consenescit. Cic. Att. 2, 13, 2: veteres leges aut. ipsā suā vetustate consenuisse aut novis legibus esse sublatas, id. de Or. 1, 58, 247; so of laws, Liv. 3, 31, 7: invidia, Cic. Clu. 2, 5: rabies et impetus, Flor. 3, 3, 5: oratio dimetiendis pedibus, Quint. 9, 4, 112.