Comis, & hoc come. Cic.Gentle: milde: benigne: curteyse: full of humanitie: ready to forgiue.Amica comis & blanda.Ouid.Comis & humanus erga aliquem.Cic.Ingenium come. Tac. Oculi comes. Ouid.Sermo & congressus comis. Tac. In vxorem comis. Horat.
Cómiter, pen. cor. Aduerb. Varro. Gently: curteously: willingly: gladly: sweetely.Comiter accipere aliquem.Plaut.To welcome gently.Comiter adiuuare.Terent.Administrata comiter prouincia. Tac. Comiter ac benignè appellare aliquem.Liu.To speake to one gently and fauourably.Salutare benigne, comiter appellare vnumquenque Cic.Comiter conseruare maiestatem Pop Romani. Ci. To shew him selfe faithfull and true vnto the people of Rome.Excipi comiter.Ouid.Factum vobis comiter.Plaut.Comiter habitare. Plin. To dwell without trouble and disquieting of any.Comiter monstrare viam erranti.Cic.Solari comiter aliquem.Cic.
Comito, & Comitor, Vide COMES.
Lewis and Short: Latin dictionary
cōmis, e, adj. [etym. dub.; cf. concinnus], courteous, affable, kind, obliging, friendly, loving (class. in prose and poetry; on account of similarity of meaning, in MSS. very freq. interchanged with communis; hence the readings vary in the best edd.; cf. Liv. 25, 12, 9 Drak.; Suet. 2, p. 241 Wolf; Cic. Fin. 2, 25, 80 Madv.). A. Of persons: comes, benigni, faciles, suaves homines esse dicuntur qui erranti comiter monstrant viam (Enn.; cf. under adv.), Cic. Balb. 16, 36: illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse, etc., id. Fin. 2, 25, 80: ego illo usa sum benigno et lepido et comi, Ter. Hec. 5, 3, 39 (cf. id. Heaut. 5, 1, 39 Bentl. N. cr.): comis et humanus, Cic. Fin. 2, 25, 80; cf. Quint. 6, 2, 18; Hor. S. 2, 8, 76: quis Laelio comior? quis jucundior?Cic. Mur. 31, 66: dum illis comis est, Plaut. Trin. 2, 1, 23; so, bonis (opp. adversus malos injucundus), Tac. Agr. 22 fin.: comis erga aliquem, Cic. Sen. 17, 59 (al. communis, but comp. id. Fin. l. l. Madv.): comis in amicitiis tuendis, id. Fin. 2, 25, 80 fin.: in uxorem, Hor. Ep. 2, 2, 133: senex comissimus, App. M. 11, p. 268.—B. Of subjects not personal: comi animo, Ter. Heaut. 5, 1, 39: ingenium, Tac. A. 6, 41 fin.: hospitio, Liv. 9, 36, 8, cf.: vinclum inter hospites comitas, Tac. G. 21 fin. Halm: sermone et congressu, id. A. 15, 48: viā (i. e. more), id. ib. 4, 7: oculis alliciendus amor, Ov. A. A. 3, 510.—Adv.: cōmĭter, courteously, affably, etc. (very freq.): homo, qui erranti comiter monstrat viam, etc., Enn. ap. Cic. Off. 1, 16, 51; id. ap. Varr. L. L. 7, 89 Müll.: facere aliquid, Plaut. Poen. 3, 6, 10; id. Rud. 1, 5, 28: appellare unumquemque, Cic. Phil. 13, 2, 4: munera missa legatis, Liv. 9, 43, 26; cf. id. 42, 24, 10; 45, 20, 8: accipere, id. 23, 33, 7; Ov. F. 2, 788; Tac. A. 12, 51: invitare regios juvenes, Liv. 1, 57, 10: celebrare regis convivium, id. 1, 22, 5 (al. leg. comi fronte): administrare provinciam, Tac. H. 1, 13 et saep.; majestatem populi Romani comiter conservato, i. e. willingly, in an obliging, kind manner, a (mildly expressed) formula in treaties of peace, Cic. Balb. 16, 36, cf. Dig. 49, 15, 7; for which, in Liv. 38, 11, 2. imperium majestatemque populi Romani gens Aetolorum conservato sine dolo malo.—Sup., Plaut. Mil. 3, 3, 66 dub. (Ritschl, comptissume).—Comp. apparently not in use.
cŏmĭto, āre, 1, v. a. (poet. collat. form of comitor), to accompany, attend, follow: quod si Romanae comitarent castra puellae, Prop. 2, 7, 15; Ov. P. 2, 3, 43; id. M. 14, 259; 13, 55; 8, 692: funera, id. P. 1, 9, 47 (Att. ap. Non. p. 85, 139, is, on account of the corruption of the text, dub.).—b.Pass.: comitor, āri, Plin. 9, 35, 55, 110; Just. 30, 2, 4; Ov. Tr. 3, 7, 47; Lucr. 1, 98.—Esp. freq. in part. perf.: cŏmĭtātus, a, um, accompanied, attended: (mulier) alienis viris comitata, Cic. Cael. 14, 34; so with an abl. added, Ov. M. 2, 441; 2, 845; 3, 215; 9, 687; 10, 9; id. Am. 1, 6, 33; Tib. 3, 2, 13; Plin. 21, 11, 38, 65; Tac. Agr. 40; id. A. 14, 8: trecentis feminarum comitata, Curt. 6, 5, 26; Sen. Hippol. 1; Stat. Achill. 2, 309. —As adj.: quod ex urbe parum comitatus exierit, Cic. Cat. 2, 2, 4; so, bene, id. Phil. 12, 10, 25; Quint. 12, 8, 3; and hence, also, in comp.: puero ut uno esset comitatior, Cic. Tusc. 5, 39, 113; so Plin. 10, 37, 52, 109; App. Mag. 1, p. 288, 29.
cŏmĭtor, ātus, 1, v. dep. a. [comes], to join one's self to any one as an attendant, to accompany, attend, follow (class.; esp. freq. after the Aug. per.); constr. with acc. or absol., with abstr. subjects by Cic. three times (qs. comitem esse) with dat. (v. B. b). I. In gen. (a). With acc.: propinqui Indutiomari comitati eos ex civitate excesserunt, Caes. B. G. 6, 8: matrem, Lucr. 2, 640: patrem, Suet. Calig. 10; Curt. 3, 8, 12: nautas fugā, Verg. A. 4, 543: Metellum in exsilium, Suet. Gram. 3: erilem filium in scholas, id. ib. 23: hostiam, Verg. G. 1, 346: iter alicujus, id. A. 6, 112: gressum erilem, id. ib. 8, 462: currum Augusti triumpho, Suet. Tib. 6; id. Dom. 2 fin.: rem militarem, Tac. A. 11, 22.—(b).Absol. (esp. freq. in the Aug. poets and Tac.): lanigerae comitantur oves, Verg. A. 3, 660; Plin. Pan. 24, 3: sex milia Dalmatarum, recens delectus, comitabantur, Tac. H. 3, 50; 5, 1; id. G. 46: non aequo comitantes ordine, Sil. 4, 31; Dig. 17, 10, 15, 16.—In the abl. absol. of the part. pres., with the attendance of, attended by, etc., sometimes to be translated by with, together with, and with a negative, without: magnā comitante catervā, Verg. A. 2, 40; 11, 498; Curt. 6, 5, 11.—In plur., Nep. Att. 22, 4; Ov. M. 11, 275; 13, 631; Tac. H. 3, 41; Suet. Ner. 48: domino comitante, Ov. M. 13, 402: nupsi non comitante deo, without the assent, against the will of the god (Hymen), Prop. 4 (5), 3, 16. —B.Transf. to inanimate objects (cf. comes, I. B.). (a). With acc.: comitatur fama unionis ejus parem, etc., Plin. 9, 35, 58, 121: quando comitetur semper artem decor, Quint. 9, 4, 7; cf. also Curt. 8, 5, 16; Claud. C. Mal. Theod. 243; Dig. 45, 1, 126, 1.—(b). With dat.: (Tarquinio Superbo) aliquamdiu prospera fortuna comitata est, Cic. Rep. 2, 24, 44: tardis enim mentibus virtus non facile comitatur, id. Tusc. 5, 24, 68: cetera, quae comitantur huic vitae, id. ib. 5, 35, 100.—(g).Absol.: an est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiam si nulla comitetur infamia?Cic. Fin. 2, 19, 60: Teucrum comitantibus armis Punica se quantis attollet gloria rebus!Verg. A. 4, 48; Ov. M. 14, 235; id. F. 3, 865: comitante opinione, Tac. Agr. 9.—II. In partic., to attend one to the grave: (Eumenem) comitante toto exercitu humaverunt, Nep. Eum. 13, 4; id. Att. 22, 4: juvenem exanimum vano honore, Verg. A. 11, 52; cf.: supremum comitentur honorem, id. ib. 11, 61.