Cohortátio, Verbale. Cic.An ethortation or incouraging.Iudicum cohortatio ad honeslè iudicandum.Cic.Inanis & sine causa suscepta cohortatio.Cic.Begunne.Incredibiliter me commouet tua cohortatio.Cic.Concitatum esse cohortatione alicuius ad studium cognoscendæ pere. piendæque virtutis. To be stirrcd with.Excitari cohortationibus.Cic.
Lewis and Short: Latin dictionary
cŏhortātĭo, ōnis, f. [cohortor], an exhorting, inciting; exhortation, encouragement (rare, but in good prose): militum, Nep. Hann. 11, 1: legionis, Caes. B. G. 2, 25: Caesaris, Auct. B. Alex. 22: ducis, Tac. A. 14, 30: judicum, Cic. Clu. 50, 138: incredibiliter me commovet tua cohortatio, id. Att. 16, 13, C, 2; so id. Fam. 1, 7, 9; id. de Or. 1, 47, 204: his cohortationibus, id. ib. 1, 61, 262.