Cógnitor, pen. cor. cognitôris. Verb. Cic.An attourney, or proctour: a lawper that defondeth ones cause.Alciibere cognitorem alicui.Cic.To appoynt him a proctor or lawper.Qui per se litigat, & qui cognitorem dat, diuersa.Cic.Cognitorem esse. Horat. Fieri cognitorem pro aliquo. Ci. In aliquam rem cognitorem dare.Cic.
Lewis and Short: Latin dictionary
cognĭtor, ōris, m. [cognosco], a judic. t. t. A.Lit., one who has made himself familiar with a case in law; hence, a.An advocate, attorney (acting in the name of the parties, who had previously appeared before the tribunal: cognitor est, qui litem alterius suscipit coram ab eo, cui datus est, Paul. ex Fest. p. 57, 9 Müll.; cf. Ascon. Cic. Div. in Caecil. 4, 11; Gai Inst. 4, 97; and v. advocatus), Cic. Div. in Caecil. 4, 11, id. Verr. 2, 2, 43, 106 sq.; 2, 3, 34, 78; 2, 3, 60, 137; id. Caecin. 5, 14; id. Rosc. Com. 11, 32; 18, 53; Quint. 3, 6, 71 al.—b.A judge, = quaesitor, Cod. Th. 9, 27, 5; 10, 10, 20; Symm. Ep. 9, 39 al.—B. In gen., a defender, protector: hoc (Caesare) auctore et cognitore hujusce sententiae, Cic. Cat. 4, 5, 9; Auct. Harusp. 21, 45; Liv. 39, 5, 2; Hor. S. 2, 5, 38 al.: Liber dithyramborum cognitor, Front. Eloqu. p. 217.—II.A witness, who testifies that he knows a person, a voucher, Cic. Verr. 2, 5, 65, 167 sq.; cf. id. ib. 168; 2, 1, 5, 13.