To muse: to thinke: to imagine: to cast in minde: to intende or purpose. Animus cogitar. Lucret. Mens cogitat. Lucret. Aliquid cogitare. Cic. Acutissimè cogitare Cic. Commodè cogitare. Ter. Dies & noctes aliquid reputare & cogirare. Cic. To reuolne and cast in minde. Multum & diu cogitare. Cic. Mecum cogitare. Cic. Cogites hæc tecum. Ter. Consider with your selfe. Cogitare in animo. Ter. To constder in his minde. Cogites hoc tu tecum animo. Ter. Toto animo cogitare de aliquo. Cic. To muse wholy of. Cogitare cum animo. Plaut. To consider with himselfe. Cogitare ad verbum. Plin. iun. To thinke vpon worde by worde. Instituere animum ad cogitandum. Ter. To settle his minde to muse on a thing. Nec æquum, ánne imquum imperet, cogitabit. Plaut. He wil not consider or tegarde. Cogita ctiam atque etiam. Ter. To consider agayne and agayne. Quanto magis, magíisque cogito. Terent. The more & more that I way and consider, &c. Cogitare aliam rem ex alia. Terent. To thinke vpon one thing after an other. Nulla lpecies cogitari potest. Can be imagined. Cic. Cogitare de aliquo. Terent. To haue in temembraunce. Me expectes, de me cogites. Terent. Haue me in thy minde. Cogitare de re aliqua. Cic. Aliquid de re sua cogitare. Cic. De aliquo & ornamentis eius & commodis cogitare. Cic. Spe atque animo dese, & gloria sua cogitare. Cic. Cum solicirudine cogitare de aliquo. Cic. De consciscenda morte cogitare. Suet. To muse and thinke to kill him selfe. De pernicie alicuius cogitare. Cicer. To deuise or imagine ones death. Humaniter, & sapiÊter, & amabiliter cogitare in aliquem Antonies Ciceroni. To intend or purpose friendly toward one. Britanniam cogitare. Cic. To mind or intend to goe to. Saxa & montes cogitare. Cic. To mind to goe to rockes, &c. Quid cogitet hunudus auster. Virg. What it would doe. Fraudem cogitare alicui. Horat. To minde deceit towatd one Cogitare suspendium. Mart. To thinke to hang him selfe. Cogito in Tusculanum, subaudi, ire. Cic. I purpose or mind to goe to. Curare aliquid aut cogitare. Cic. Cras cogitare Subaudi, ire aut discedere. Cic. Ego hinc perednie mane cogito. Cic. Subaudi, discedere. Cogitare male. Plin. To mind some ill. Libidinosè cogitare. Cic. Cogitare curas. Plaut. In cogitando mœtore angor. Plaut. In musing. I am, &c. Cogitatum est mihi quid loquar. laut. I haue bethought my selfe what I will speake. Cogito pugnare. Terent. I mind to sight.

I. To consider thoroughly, to ponder, to weigh, reflect upon, think (class. in prose and poetry); constr. absol., with aliquid, de aliquo, or de aliquā re, sic, ita, or a rel. -clause: cogitate cum animis vestris si quid, etc., Cato ap. Gell. 16, 1, 4; so Plaut. Most. 3, 2, 13; Ter. Ad. 3, 4, 55; 5, 3, 32; Cic. Agr. 2, 24, 64; cf.: in animo cogitare, Ter. Ad. 1, 1, 5: toto animo, Cic. Fam. 1, 7, 3: coepi egomet mecum Aliam rem ex aliā cogitare, Ter. Eun. 4, 2, 3; so id. ib. 4, 2, 8; 1, 1, 19; id. Ad. 5, 3, 22: placuit tum id mihi. Sic cogitabam: hic, etc., id. And. 1, 1, 83; cf. id. Eun. 1, 1, 11; 3, 3, 1; 4, 6, 21; Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 4: sic cogitabam! fore uti, etc., Cic. Quint. 24, 77: severā fronte curas cogitans (i. e. animo volvens), Plaut. Mil. 2, 2, 46; cf. Cic. Leg. 2, 1, 2: nec, aequum anne iniquum imperet, cogitabit, Plaut. Am. 1, 1, 19; cf. id. ib. 1, 1, 291: quid agam cogito, Ter. And. 2, 2, 21; cf. id. ib. 5, 1, 7 sq.; id. Ad. 4, 2, 30; Plaut. Merc. 2, 3, 10; Lucr. 4, 789; cf. id. 4, 782; Cic. Rab. Perd. 10, 29: ad haec igitur cogita, vel potius excogita, id. Att. 9, 6, 7.—With acc. of person: Regulum cogita, think, imagine, picture to yourself, Plin. Ep. 4, 2, 2: tamquam in eo tragoediae argumento sui oblitus tantum Catonem cogitasset, Tac. Or. 2: matrem, patrem, propinquos, Quint. Decl. 22 fin.; cf.: o felicem illum, qui non praesens tantum, sed etiam cogitatus emendat, Sen. Ep. 11, 9.—With two accs.: quem ultimae gentes castiorem non modo viderunt sed cogitaverunt? Cic. Balb. 4, 9: Scipionem, Laelium, avum, to think of, call to mind, id. Fin. 5, 1, 2: et majores et posteros cogitate, Tac. Agr. 32 fin.: si principem cogitares, Plin. Ep. 6, 31, 31: cum Persas cogitaret, Flor. 2, 8, 2; Sen. Cons. Marc. 3, 4. —

b. cōgĭtāta, ōrum, n. subst., reflections, thoughts, ideas: postquam ad judices Ventum est, non potuit cogitata proloqui, Ter. Phorm. 2, 1, 53: so cogitata (mentis) eloqui, Cic. Brut. 72, 253: perficere, id. Deiot. 7, 21: patefacere, Nep. Paus. 3, 1: sapientium, Cic. Agr. 1, 1, 1: Naevii, id. Quint. 29, 90.—Rare in sing.: quo neque acutius ullius imperatoris cogitatum neque celerius factum usquam legimus, Nep. Dat. 6, 8.—

B. Cogitare in, adversus aliquem, with an adv., to think in some way in respect to one, to be disposed towards (very rare): si humaniter et sapienter et amabiliter in me cogitare vis, etc., Anton. ap. Cic. Att. 14, 13, A, 2: adversus se, Suet. Caes. 75 Bremi; cf. with de aliquo: si quid amice de Romanis cogitabis, Nep. Hann. 2, 6: ut multi mihi renuntiarent... male eum de me cogitare, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 12, 1; and absol.: male cogitantes, Cato, R. R. praef. 4; cf.: Karthagini male jam diu cogitanti bellum multo ante denuntio, Cic. Sen. 6, 18.—

II. In respect to a work to be undertaken or a conclusion to be made, to have something in mind, to intend, meditate, design, plan, purpose, etc.

(a). With inf.: praedium parare, Cato, R. R. 1, 1; 3, 1; Plaut. Am. 1, 1, 163: cogitat recipere hunc in aedes, Ter. Eun. 5, 2, 58: facere, id. Heaut. 3, 3, 46: recipere me, Cic. Att. 2, 9, 4: cenare, id. ib. 4, 12, 1: uti, Hor. Ep. 1, 2, 50: ex fumo dare lucem, id. A. P. 144: deducere exercitum, Suet. Ner. 18 al.—

(b). With acc.: proscriptiones et dictaturas cogitare, Cic. Cat. 2, 9, 20: caedem principis et res novas, Tac. A. 4, 28 fin.: cogitatum facinus, Suet. Tib. 19; and parricidium, id. Calig. 12: mecum rem pulcherrimam, Curt. 8, 7, 9: tantum nefas in aliquem, id. 6, 7, 30; 8, 6, 3; cf.: si qua cogitarentur, gravius adversus se, Suet. Caes. 75: quid bellicosus Cantaber et Scythes cogitet, what he plots, devises, Hor. C. 2, 11, 2; and so poet. of the (personified) wind: quid cogitet humidus Auster, Verg. G. 1, 462 Heyne.—

(g). With ut and subj.: neque jam, ut aliquid acquireret... cogitabat, Caes. B. G. 7, 59: quid... viros cogitasse arbitramur? Ut nomen suum, etc., Cic. Tusc. 1, 15, 32; Nep. Dion, 9, 2.—

(d). With de: cogitavit etiam de Homeri carminibus abolendis, Suet. Calig. 34: de reddendā republicā, id. Aug. 28: de consciscendā morte, id. Caes. 36; id. Claud. 31: de quo, id. Caes. 9: cum spiritus coepit de exitu cogitare, Sen. Q. N. 6, 25, 1.—In epistolary style, with ellipsis,

a. Of ire: in Pompeianum cogitabam inde Aeculanum, Cic. Att. 16, 2, 4; 9, 1, 2; id. Fam. 7, 4 init.; id. Att. 2, 8, 2; 5, 15, 3.—

b. Of manere: eo die cogitabam in Anagnino, postero autem in Tusculano, Cic. Att. 12, 1, 1; cf.: ut eo die apud T. Titium in Anagnino manerem. Postridie autem in Laterio cogitabam, id. Q. Fr. 2, 5, 4 (2, 7, 1).—Hence,

A. P. a.: cōgĭtātus, a, um, deliberate: utrum perturbatione aliquā animi, an consulto et cogitata fiat injuria, Cic. Off. 1, 8, 27 B. and K. (al. cogitato).—

B. cōgĭtātē, adv., with mature reflection, considerately (rare): tractare rem suam, Plaut. Trin. 2, 2, 45: meditari, id. Mil. 3, 3, 69: quae vero accurate cogitateque scripsisset, Cic. Arch. 8, 18.