Cis, Præpositio quæ idem quod Citra significat: sed ferè montium & fluminum nominibus rungitur. Cic. Cis Euphratem fuit. On this side of Euphrates.Cis paucos dies.Plaut.Within fewe dayes.Cis vndique.Plaut.In all places about.Cis naturæ leges.Lesse then natures law may suffer.Cis Rhenium. Sal Beyond.
Cos, Looke Coos.
Lewis and Short: Latin dictionary
cĭchŏrĭum or -on (cĭchŏrēum, Hor. C. 1, 31, 16), ii, n., = kixo/ria (usu. kixw/rion), chiccory, succory, or endive: Cichorium intybus, etc., Linn.; Plin. 20, 8, 30, 74 sq.; 19, 8, 39, 129. cīci, indecl. n., = ki=ki, an Egyptian tree, palma Christi or castor-oil tree, also called croton: Ricinus communis, Linn.; Plin. 15, 7, 7, 25; 16, 22, 35, 85.
cis, prep. [pronom. stem ki-, whence -ce; Gr. e)-kei=; cf.: hic, sic, etc.] (far more rare than the kindr. citra), on this side (opp. uls, ultra, and trans; cf. Varr. L. L. 5, 83 Müll.; Liv. 5, 35, 4; 5, 33, 9 al.); with acc.I. In space. A. With verb of motion (rare): eo die cis Tiberim redeundum est, Varr. ap. Non. p. 92, 11.—B. With verb of rest: Oppius mons, terticeps cis lucum Exquilinum, Sacr. Argae. ap. Varr. L. L. 5, 50 Müll.: cis Tiberim redire, Liv. 8, 14, 6: Gallia cis Rhenum perdomita, Sall. H. 1, 8 Dietsch; cf.: quae cis Taurum sunt, Cic. Fam. 3, 8, 4: cis Euphratem, id. Att. 7, 2, 6: Germanos, qui cis Rhenum incolunt, Caes. B. G. 2, 3: hic primus cis Anienem cum rege Veientium conflixit. Liv. 4, 17, 18: cis Taurum montem usque ad Halyn amnem, id. 38, 38, 4: cis Padum ultraque, id. 5, 35, 4; Dig. 1, 2, 2, 32.—II. In time, within (only in Plaut. and post-class. writers; in the former always in connection with pauci): cis dies paucos, Plaut. Truc. 2, 3, 27: paucos cis mensīs, id. Merc. 1, 2, 42 Lorenz ad loc.: cis paucas tempestates, id. Most. 1, 1, 17: cis pauculos dies, Mamert. Grat. Act. Jul. 15: cis mensem decimum, Aur. Vict. Caes. 42, 1.—III. Acc. to Priscian, also in other designations of limits = intra: cis naturae leges, ut ultra naturae leges, Prisc. p. 987 P.; but the only passage cited for this meaning is: veniam petens, quod ei cis Vettios, Plautios dissimulavisset, Tac. A. 11, 30 Ritter (Halm: ei Titios, Vettios; al. aliter), a very corrupt passage.