Bilinguis, & hoc bilingue. Virg.That can speake two langnages. Also deceitfull: double tongued: vpholding both parts.Bilingues insidiæ. Claudian.
Lewis and Short: Latin dictionary
bĭlinguis, e, adj. [bis - lingua], twotongued, double-tongued.I.Lit., having two tongues; humorously, of voluptuous persons kissing, Plaut. Ps. 5, 1, 15; cf. id. Poen. 5, 4, 65.—B.Transf.1. Tibiae, with two keys, Varr. ap. Non. p. 229, 24.— 2.Speaking two languages: bilinguis di/glwssos, Gloss.: bilingues Bruttates Ennius dixit, quod Bruttii et Osce et Graece loqui soliti sint, Paul. ex Fest. p. 35 Müll.; cf. Commod. p. 350: corvinus, Canusini more bilinguis, Hor. S. 1, 10, 30: sed jam bilingues erant, paulatim a domestico externo sermone degeneres, Curt. 7, 5, 29.— II.Trop.A.Double-tongued, hypocritical, deceitful, false, treacherous: tamquam proserpens bestia, est bilinguis et scelestus, Plaut. Pers. 2, 4, 28: edico prius, Ne duplicis habeatis linguas, ne ego bilinguis vos necem, id. Truc. 4, 3, 7 (cf. id. Poen. 5, 2, 74: bisulcilingua quasi proserpens bestia): quippe domum timet ambiguam Tyriosque bilinguis, Verg. A. 1, 661: homo, Phaedr. 2, 4, 25; Sil. 2, 56: os, Vulg. Prov. 8, 13: socii, Sil. 16, 157: insidiae, Claud. B. Gild. 284.— B. Fabulae, having a double meaning, allegorical, Arn. 5, p. 228.