bājŭlus, i, m. [kindr. with fe/rw, fero; Engl. bear; and with Germ. Bahre, Bürde; cf. Doed. Syn. I. p. 151, and bajulo], he who bears burdens (for pay), a porter, carrier, day-laborer, bastakth/s: quod genus Graeci a)xqofo/rous vocant, Latine bajulos appellamus, Gell. 5, 3, 1: bajulos dicebant antiqui, quos nunc dicimus operarios, Paul. ex Fest. p. 35 Müll.; Plaut. Poen. 5, 6, 17; Caecil. ap. Cic. de Or. 2, 10, 40: utrum de bonis est quaerendum, quid bajuli atque operarii, an quid homines doctissimi senserint?Cic. Par. 3, 2; so id. Brut. 73, 257: litterarum bajulus, Symm. Ep. 5, 7; Hier. Ep. 15 ad Damas. 5: stercorum, Firm. Math. 8, 20.— II. Esp., in late Lat., A.A bearer at a funeral, Amm. 14, 7, 17; Sid. Ep. 3, 12; Aug. Ep. 19 ad Hier. 2; cf.: vespillones dicti sunt bajuli, Fulg. Expos. Serm. p. 558. —B.A letter-carrier, Hier. Ep. 6 ad Julian. 1; Cod. Th. 2, 27, 1, 2; cf.: boni nuntii, Vulg. 2 Reg. 18, 22.