Articulâris, & hoc articulâre, pen. prod. vt Articularis morbus. Plin. The gonte.
Lewis and Short: Latin dictionary
artĭcŭlāris, e, adj. [articulus]. I.Pertaining to the joints (v. articulus, I.): morbus,
gout
, Plin. 20, 17, 73, 195; Suet. Galb. 21; Scrib. Comp. 101.—II. In gram., like the article (v. articulus, II. A. fin.): pronomen, i. e. hic, iste, Prisc. p. 938 P.; 574 P.; Serv. p. 1785 P.
artĭcŭlo, āvi, ātum, 1, v. a. [articulus], lit. to divide into single members or joints; used only trop. of discourse, to utter distinctly, to articulate: hasce voces mobilis articulat verborum daedala lingua,
the nimble tongue articulates
, Lucr. 4, 551: verba, App. Flor. 12, p. 349, 5: sonos, Arn. 3, p. 111.—Hence, artĭcŭlātus, a, um, P.a., prop., furnished with joints; hence distinct: verba, Sol. c. 65: vox, Arn. 7, p. 217, and in gram.: articulata (vox) est, quae coartata, hoc est copulata, cum aliquo sensu mentis ejus, qui loquitur, profertur, Prisc. p. 537 P.; so Isid. Orig. 1, 14.— Adv.: artĭcŭlātē, distinctly, articulately: loqui, Gell. 5, 9, 2.