Arrogo, árrogas, pen. cor. arrogáui, arrogâre, ex Ad & Rogo. Cic.To claime or attribute much to ones selfe.Arrogare & Derogare, contraria.Cic.Arrogare sibi nomen insolentissimum. Quint. Sumere & arrogare sibi.Cic.Tribuere alteri, & sibi arrogare aliquid.Cic.Arrogauit tibi fortuna laudem. Horat. Artem tibi arrogare. Horat. Nihil non arrogat armis. Horat. Arrogare pretium rei. Horat. To inhaunse or set vp the price. Arrogare aliquem in filium. Gell. To take by adoption for his sonne. Arrogare Dictatorem Consuli.Liu.To choose a dictatour to him.Arrogans Participium, siue Nomen ex Participio. Cæs. Cicer.Arrogant: presumptuous.Arrogans minoribus. Tac. Proud toward inferiours.Minax & arro ns. Cic.Arrogans beneficiorum prædicatio.Cic.
Lewis and Short: Latin dictionary
ar-rŏgo (adr-, Fleck., B. and K., Dietsch, Halm, Weissenb.; arr-, Holder, Dinter; Keller uses both forms), āvi, ātum, 1, v. a.I. Jurid. and polit. t. t. A.To ask or inquire of one, to question: Venus haec volo adroget te, Plaut. Rud. 5, 2, 45; cf. Dig. 1, 7, 2.— B. Alicui, t. t., to add one officer to another, to associate with, place by the side of: cui consuli dictatorem adrogari haud satis decorum visum est patribus, Liv. 7, 25, 11.—C.To take a homo sui juris in the place of a child, to adopt (v. arrogatio), Gell. 5, 19, 4; cf. Dig. 1, 7, 1; 1, 7, 2; 1, 7, 22 al.—Hence, II.Transf.A.To appropriate that which does not belong to one, to claim as one's own, to arrogate to one's self, to assume: quamquam mihi non sumo tantum, judices, neque adrogo, ut, etc., Cic. Planc. 1: non enim mihi tantum derogo, tametsi nihil adrogo, ut, etc., id. Rosc. Am. 32: sapientiam sibi adrogare, id. Brut. 85, 292: ego tantum tibi tribuo, quantum mihi fortasse arrogo, id. Fam. 4, 1 fin.: Quod ex alienā virtute sibi adrogant, id mihi ex meā non concedunt, Sall. J. 85, 25: Nihil adrogabo mihi nobilitatis aut modestiae, Tac. H. 1, 30: Nec sibi cenarum quivis temere arroget artem, Hor. S. 2, 4, 35.—B.Poet.: alicui aliquid, to adjudge something to another as his own, to confer upon or procure for (opp. abrogare): Scire velim, chartis pretium quotus adroget annus, Hor. Ep. 2, 1, 35: decus arrogavit, id. C. 4, 14, 40: nihil non arroget armis,
adjudge every thing to arms
,
think every thing must yield to
, id. A. P. 121.— Hence, arrŏgans (adr-), antis, P. a., acc. to II. A., appropriating something not one's own; hence, assuming, arrogant (syn.: superbus, insolens, ferox). A.Lit.: si essent adrogantes, non possem ferre fastidium, Cic. Phil. 10, 9: Induciomarus iste minax atque adrogans, id. Font. 12; id. Verr. 2, 1, 60: ne arrogans in praeripiendo populi beneficio videretur, Caes. B. C. 3, 1: pigritia adrogantior, Quint. 12, 3, 12: adrogantissima persuasio, id. Decl. 8, 9.—B. As a consequence of assumption, haughty, proud, overbearing, insolent (cf. arrogantia, I. B.): proponit inania mihi nobilitatis, hoc est hominum adrogantium nomina, Cic. Verr. 1, 6: de se persuasio, Quint. 2, 4, 16: crudelitas adrogans, Cic. Fam. 5, 4, 2: dictum, id. Sull. 8, 25: consilium, id. de Or. 2, 39, 165: moderatio, Tac. A. 1, 3: adversus superiores tristi adulatione, adrogans minoribus, inter pares difficilis, id. ib. 11, 21: omnem adrogantem humilia, Vulg. Job, 40, 6: abominatio Domino est omnis adrogans, ib. Prov. 16, 5: beatos dicimus adrogantes, ib. Mal. 3, 15.—Adv.: arrŏgan-ter (adr-), with assumption, arrogantly, haughtily, proudly, insolently: aliquid dicere, Cic. de Or. 2, 83, 339; id. Off. 1, 1, 2; Quint. 4, 2, 86: scribere, Cic. Att. 6, 1: aliquid praejudicare, id. ad Brut. 1, 4: petere, id. Lig. 10, 30: adsentire, id. Inv. 2, 3, 10: facere, Caes. B. G. 1, 40: adversarios sustinere, D. Brutus ap. Cic. Fam. 11, 13, 4: ingredi, Vulg. Soph. 1, 9: consulere in deditos, Tac. Agr. 16.—Comp.: multo adrogantius factum, Suet. Caes. 79: insolentius et adrogantius uti gloriā artis, Plin. 36, 10, 36, 71: adrogantius et elatius praefari, Gell. 9, 15.—Sup., Oros. 7, 25; 7, 35.