Adopto, adoptas, adoptâre. Cic.To thoose: to take to: to call fort to elect or appoint an heire: to take by adoption.Suis tutorem me adoptauit boms.Plaut.Adoptare patronum.Cic.To choose. Adoptare, est verbum iuris.Cic.To choose or appoint an heire.Adoptare pro filio.Plaut.To choose.Adoptare sibi aliquem filium.Plaut.Adoptare se alicui ordini. Plin. Id est, immiscere seipsum & sibi ordinem vendicare. To put him selfe into any order or state.Adoptare se.Cic. Adoptare aliquem in diuitias. Plaut.To choose or appoint one to haue his riches.Adoptare aliquem ab aliquo.Cic.To chose an other mans sonne to be his heire. Adoptare sibi nomen. Mart. To chaung his name and take an other mans. Adoptare herbam aliquam. Plin. To name an hearbe after his owne name.Adoptat ramus ramum, quum inseritur ramus ramo.Ouid.When one braunch is put into an other in graffing.
Lewis and Short: Latin dictionary
ăd-opto, āvi, ātum, 1, v. a., to take to one's self by wish, choice (optando); to choose, select.I. In gen.: sociam te mihi adopto ad meam salutem, Plaut. Cist. 4, 2, 78: qui manstutorem me adoptavit bonis,
who has chosen me as a guardian of his property
, id. Truc. 4, 4, 6: quem sibi illa (provincia) defensorem sui juris adoptavit, Cic. Div. in Caecin. 16 fin.: eum sibi patronum, id ib. 20, 64: quem potius adoptem aut invocem, Vatin. ap. Cic. Fam. 5, 9: Frater, Pater, adde; Ut cuique est aetas, ita quemque facetus adopta (i. e. adscisce, adjunge, sc. tuo alloquio, Cruqu.), make him by thy greeting a father, brother, etc., i. e. call him, Hor. Ep. 1, 6, 55: Etruscas Turnus adoptat opes,
strives after
, Ov. F. 4, 880.—Hence: adoptare se alicui, to give or attach one's self to: qui se potentiae causā Caesaris libertis adoptāsset, Plin. 12, 1, 5, 12.—II. Esp. as t. t., to take one in the place of a child or grandchild, to adopt (diff. from arrogo; v. adoptio). A.Lit., constr. with aliquem, also with ab aliquo aliquem (from the real father, a patre naturali), Plaut. Poen. prol. 74 (cf. id. ib. 4, 2, 82): adoptat illum puerum subreptitium sibi filium, id. Men. prol. 60: filium senatorem populum Romanum sibi velle adoptare, Cic. Dom. 14: adoptatus patricius a plebeio, id. Att. 7, 7: is qui hunc minorem Scipionem a Paulo adoptavit, id. Brut. 19, 77: adoptavit eum heredemque fecit ex dodrante, Nep. Att. 5, 2: adoptatus testamento, Suet. Tib. 6: adoptari a se Pisonem pronuntiat, Tac. H. 1, 18: Pisonem pro contione adoptavit, Suet. Galb. 17: quem illa adoptavit, Vulg. Exod. 2, 10.—With in and acc.: in regnum, Sall. J. 22, 3: in familiam nomenque, Suet. Caes. 83: in successionem, Just. 9, 2.—B. Fig.: servi in bona libertatis nostrae adoptantur,
are
,
as it were
,
adopted into freedom
,
are made participants of freedom
, Flor. 3, 20; and of ingrafting (cf. adoptivus): venerit insitio: fac ramum ramus adoptet, Ov. R. Am. 195; so Col. 10, 38. Those who were adopted commonly received the family name of the adoptive father, with the ending -anus, e. g. Aemilianus, Pomponianus, etc.—Hence Cic. says ironic. of one who appropriated to himself the name of another: ipse se adoptat: et C. Stalenus, qui se ipse adoptaverat et de Staleno Aelium fecerat,
had changed himself from a Stalenus to an Ælius
, Brut. 68, 241; and Vitruv.: Zoilus qui adoptavit cognomen, ut Homeromastix vocitaretur, had himself called, 7, 8. So: ergo aliquod gratum Musis tibi nomen adopta, Mart. 6, 31; in Pliny, very often, adoptare aliquid (also with the addition of nomine suo or in nomen), to give a thing its name: Baetis Oceanum Atlanticum, provinciam adoptans, petit, while it gives to the province the name (Baetica). Plin. 3, 1, 3, 9: A Zmyrna Hermus campos facit et nomini suo adoptat, id. 5, 29, 31, 119; so 25, 3, 7, 22: in nomen, id. 37, 3, 12, 50; so also Statius, Theb. 7, 259.