Accolo, áccolis, pen. corr. accólui, accólere, Quasi colere ad, id est, iuxta habitare. To dwell by: to be neighbour to.Qui Herruom mare, quíque Tyberim accolunt.Liu.Accolit propinquus nostris ædibus.Plaut.He is our neighbour.
Lewis and Short: Latin dictionary
ac-cŏlo (adc.), cŏlui, cultum, 3, v. a., to dwell by or near, constr. with acc. or absol.(a). With acc.: Histrum fluvium, Naev ap. Cic. Or. 45, 152 (Rib. Trag. Rel. p. 14): arcem, Att. ap. Non. 357, 14 (ib. p. 202): illum locum, Cic. Rep. 6, 18 fin.: viam, Liv. 28, 13, 4: Macedoniam, id. 39, 46, 7: Pontum, Tac. H. 3, 47: Nilum, Verg. G. 4, 288; cf.: Rhenum, Tac. H. 1, 51: nives Haemi, Ov. F. 1, 390: Capitolī saxum, Verg. A. 9, 448 al.; hence, pass.: fluvius crebris oppidis accolitur, Plin. 3, 1, 30, 9.—(b).Absol.: vicine Apollo, qui aedibus Propinquus nostris adcolis, Plaut. Bacch. 2, 1, 4 (the dat. aedibus belongs to propinquus, not to adcolis, as Prisc. p. 1203 P. seems to have construed).—Poet.: accolere vitem, to bea cultivating neighbor of it, Cat. 62, 55 dub. (Müller reads coluere.)