, κόνιος δεδραγμένοσIl.13.393; as an emblem of a countless multitude, εἴ μοι τόσα δοίη ὅσα ψάμαθός τε κ. τε 9.385; κ. δέ σφ' ἀμφιδεδήειHes.Sc.62; κόνιν, ἄναυδον ἄγγελον στρατοῦA.Supp.180; αἷμα κ. πίνει, ἀνασπᾷ, Id.Th.736 (lyr.), Eu.647; κ. διψίαS.Ant.247,429; of the grave, κ. κατακρύπτει χάρινPi.O.8.79, cf. S.OC406, El.435, etc.; κόνει φύρειν κάρα, in sign of mourning, E.Hec.496; ἡ ἐπίχρυσος κ. gold
dust
, Poll.7.97. 2.
ashes
, ἐν κόνι ἄγχι πυρόσ Od.l.c.; κόνιν αἰθαλόεσσαν χεύατο κὰκ κεφαλῆσIl.18.23, cf. Theoc.24.93. II. the
dust
of the κονίστρα, Arist.IA709a14, Luc.Anach.29, Ath.12.518d: metaph., of toil, πάντα ἡμῖν μία κ. dub. in Luc.DMort.1.3: in Plu.2.697a κόνιν (
lye
) is prob. an error for κονίαν. III. = κονία 111, Jul.Ep.80. [κόνῐνIl.18.23; κόνῐ (shortd. fr. κόνῑ before a vowel) 24.18, Od.l.c.; κονῑσ, κονῑν, A.Pr. 1084 (anap.), Supp.180, 783 (lyr.): ῐ in gen., v. supr.] (Cf. Lat.