Supplex, súpplicis, pen. cor. om. g. Cic.Suppliant: humbly intreating: that desireth any thing kneeling or prostrate.Quum Alcibiades Socrati supplex esser, vt sibi, &c. Cicero. When Alcibiades humbly intreated, &c.Abijcere se supplicem.Cic.To fall prostcate before one and intreate him.Nunquam putaui fore, vt supplex ad te venirem.Cic.Quibus sæpe supplex ad pedes iacui, Ci.Whō I oftentimes humbly inteeated lying at their feete.Rogabo supplex, Stat.Vobis supplex manus tendit.Cic.Profiteri se pro aliquo supplicem.Cic. Laehrymæ supplices. Propert. Libelli supplices. Mart. Supplications: bils containing supplications.Manu supplice prætendens velamenta.Ouid.Querelæ supplices. Tibul. Turba supplex. Ouid.Verbis supplicibus orare. Ci. To vesire with humble words.Verbis supplicibus placare aliquem.Ouid.Vota supplicia.Virg.Vox supplex.Liu. Voce supplice rogare. Ouid.
Supplico, súpplicas, pen. cor. supplicáui, supplicâtum, supplicâre. Cic.To beseech humbly: to make request: humblie to intreate.Implorare & supplicare.Cic.Supplicare alicui.Plin. iun.Prosternere se, & fracto animo supplicare alicui.Cic.Pro huius innocentis salute supplicent.Cic.Supplicare publicè. Suet. To make a general procession.Supplicare Deo thure & vino. Plautus. To make sacrifice to God with incense and wine. Supplicari, Impersonal. Plin. Illiacis temporibus non supplicabatur thure. They vsed no incense in sacrisice, &c.
Lewis and Short: Latin dictionary
supplex (subpl-), ĭcis (abl. supplĭci, but also -ĭce freq. in dactyl. and anap. verse, Hor. C. 3, 14, 8; Tib. 1, 2, 14; Ov. M. 2, 396 al.; and always when used subst., Verg. A. 3, 667; Ov. M. 8, 261; Curt. 5, 3, 14; or to denote a temporary attitude or relation, not a permanent characteristic, Cic. Scaur. 2, 35; Luc. 8, 287; 8, 346; cf. Neue, Formenl. 2, 46; gen. plur. supplicium, Liv. 24, 30; 29, 16; 35, 34), adj. [sup-plico, bending the knees, kneeling down; hence], humbly begging or entreating; humble, submissive, beseeching, suppliant, supplicant (class.; syn.: humilis, submissus). (a).Absol.: supplex te ad pedes abiciebas, Cic. Phil. 2, 34, 86; cf. id. Lig. 5, 13: ad alios se reges supplicem contulisse, id. Imp. Pomp. 8, 21: et genua amplectens effatur talia supplex, Verg. A. 10, 523: vobis supplex manus tendit patria communis, Cic. Cat. 4, 9, 18; cf. infra II.: se supplicem pro aliquo profiteri, id. Pis. 32, 80: supplex ad aliquem venire, id. Att. 16, 16, C, 10: ad opem judicum supplices confugere, id. Font. 15, 33 (11, 23): do manus Supplex, Hor. Epod. 17, 2: supplex populi suffragia capto, id. Ep. 2, 2, 103: tibi quo die Portus Alexandrea supplex patefecit, id. C. 4, 14, 35: supplex rogabo, Stat. Achill. 1, 50.—(b). With dat.: ut tibi fierem supplex, Plaut. Ps. 5, 2, 20: judicibus supplex, Cic. Tusc. 1, 29, 71; id. de Or. 1, 53, 229: ego me plurimis pro te supplicem abjeci, id. Mil. 36, 100; Plaut. Bacch. 4, 9, 101; id. Cist. 1, 1, 34; id. Pers. 2, 3, 18; id. Stich. 2, 1, 18; Ter. Phorm. 5, 6, 47; Cic. Planc. 8, 21; Ov. H. 12, 185 al.: cum Alcibiades Socrati supplex esset, ut, etc., Cic. Tusc. 3, 32, 77.—(g). As subst.: supplex, ĭcis, m., a suppliant, humble petitioner: in miseros ac supplices misericordiā uti, Caes. B. G. 2, 28: et nos jacentis ad pedes supplicum voce prohibebis?Cic. Lig. 5, 13: tu supplice digno dignior, Val. Fl. 7, 290: paternus, Sen. Troad. 315; so with a pron. possess. or gen.: vester est supplex, judices, Cic. Mur. 40, 86; so, vester, id. Clu. 70, 200: tuus, Hor. C. 3, 10, 16: supplex vestrae misericordiae, Cic. Cael. 32, 79: dei, Nep. Paus. 4, 5; id. Ages. 4, 8: tui numinis, Sen. Agam. 343: domus inimicae, Quint. Decl. 9, 1.—II.Transf., of things: manus supplices, Cic. Font. 21, 48 (17, 38): manu supplice, Ov. M. 11, 279: dextra, Val. Fl. 4, 11: vitta, Hor. C. 3, 14, 8: dona, Verg. A. 3, 439: libelli, Mart. 8, 31, 3: vota, Verg. A. 8, 61: verba, Cic. Att. 12, 32, 1: vox, Sall. C. 31, 7; Ov. M. 2, 396; Liv. 30, 12; Curt. 4, 6, 28: voce supplex, Tac. A. 1, 57: oliva, Val. Fl. 3, 424: querelae, Tib. 1, 4, 72: lacrimae, Prop. 1, 16, 4: causa, Quint. 11, 1, 3.—Hence, adv.: sup-plĭcĭter, humbly, submissively, suppliantly: suppliciter demisseque respondere, Cic. Fl. 10, 21; id. de Or. 1, 20, 90; Caes. B. G. 1, 27; Suet. Aug. 13; id. Tib. 10; Verg. A. 1, 481; 12, 220; Hor. S. 1, 8, 32; Ov. F. 2, 438; id. P. 1, 10, 44.
supplĭco (subpl-), āvi, ātum, 1 (perf. subj. supplicassis, Plaut. As. 2, 4, 61; in tmesi: sub vos placo, Auct. ap. Fest. s. v. sub, p. 309, and s. v. ob, p. 190 Müll.), v. n. and a. [supplex], to kneel down or humble one's self, to pray or beg humbly, to beseech, implore, supplicate (class.; cf.: oro, adoro, precor). I. In gen. (a). With dat.: cui irato supplicet, Plaut. As. 1, 2, 24: nec quoiquam supplico, id. Bacch. 2, 2, 47: ipsum hunc orabo: huic supplicabo, Ter. And. 2, 1, 12: is sibi me supplicaturum putat, id. Hec. 3, 5, 50: populo Romano supplicare, Cic. Planc. 20, 50: alicui summisse, id. ib. 5, 12: neque Caesari solum, sed etiam amicis ejus omnibus pro te libentissime supplicabo, id. Fam. 6, 14, 3; cf. id. ib. 6, 13, 2; id. Font. 15, 35 (11, 25): cum tot res sint, quae vestris animis supplicent, id. ib. 14, 31: supplicare indignis, Ov. M. 6, 367. — Pass. impers.: ut, si tui nobis potestas saepius fieret, non multum Graecis supplicandum putarem, Cic. Fin. 5, 25, 75. — (b).Absol.: supplicabo, exobsecrabo, ut quemque amicum videro, Plaut. As. 1, 3, 93: venire domum ad eum, precari, denique supplicare, Cic. Par. 5, 3, 40: precari ab indigno, supplicare, etc., id. Lael. 16, 57: nemo rem publicam imploravit, nemo supplicavit, id. de Or. 1, 53, 230: missitare supplicantes legatos, Sall J. 38, 1: Pompeiani querentes supplicavere, Plin. 8, 7, 7, 21; Suet. Claud. 1.— (g). With acc. (ante- and post-class.): quod domi'st, numquam ulli supplicabo, Plaut. Rud. 5, 2, 48: sub vos placo, Auct. ap. Fest. l. l.: imperatores nostros, Dig. 28, 5, 92: contrarios, Amm. 30, 8, 10.—II. In partic., to pray to or supplicate as a god; to pray, worship: vilica Lari familiari pro copia supplicet, Cato, R. R. 143, 2; cf. Plaut. Aul. prol. 24: in fano supplicare, id. Curc. 4, 2, 41: a dis supplicans invenire veniam sibi, id. Rud. prol. 26: per hostias diis supplicare, Sall. J. 63, 1: populus frequens iit supplicatum, Liv. 3, 63, 5; 10, 23, 2: circa fana deorum, id. 24, 23, 1: molā salsā supplicare, Plin. 12, 18, 41, 83: sacrificio supplicari, Capitol. Max. 24. — Impers. pass.: Metello venienti ture, quasi deo, supplicabatur, Sall. Fragm. ap. Macr. S. 2, 9: ut, cujus sepulcrum usquam exstet ... ei publice supplicetur, Cic. Phil. 1, 6, 13: supplicatum totā urbe est, Liv. 27, 23, 7: ture nec supplicabatur, Plin. 13, 1, 1, 2.