To suspect: to suppose: to deeme. Id consilium quum fugæ causa initum suspicaretur, legiones promouit. Cæ. Scribe non modò siquid scies, aut audieris, sed etiam siquid suspicabere. Cic. Valde sufpicor fore vt infringatur hominÛ improbitas. Ci. Suspicari aliquid mali. Cic. Res nefarias suspicari. Cic. Aliquam abs se abalienatum suspicari. Cic. De ingenio alicuius suspicari. Cic. Duci ad suspicandum. Ci. To be moued to suppofe or think.

(a). With acc. (rare): id est, quod suspicabar, Plaut. Men. 5, 2, 24: quid nunc suspicare aut invenis De illā? Ter. Heaut. 4, 1, 44: quid homines suspicentur, videtis, Cic. Lael. 3, 12: quod velim temere atque injuriose de illo suspicati sint homines, id. Ep. ad Brut. 1, 13, 1: nihil mali suspicans, id. Clu. 9, 27: res nefarias, id. Mil. 23, 63: summum nefas suspicatus de uxore, Quint. 9, 2, 80.—Rarely with a personal object: ancillas meas, Plaut. As. 5, 2, 39: puellam, App. M. 10, p. 250, 18.—

(b). With obj.-clause (so most usually): suspitio est mihi, nunc vos suspicarier, Me idcirco haec promittere, etc., Plaut. Ps. 1, 5, 149: omnes ilico Me suspicentur, credo, habere aurum domi, id. Aul. 1, 2, 32: debere se suspicari, simulatā Caesarem amicitiā, etc., Caes. B. G. 1, 44: id consilium cum fugae causā initum suspicaretur, Hirt. B. G. 8, 16: venturos, Qui, etc., Ov. H. 10, 83.—

(g). Absol.: fuge suspicari (sc. me), Hor. C. 2, 4, 22.—

II. Transf., in gen., to suspect, apprehend, surmise, suppose, believe, conjecture (class.; cf.: opinor, reor).

(a). With acc.: di inmortales, spem insperatam date mihi, quam suspicor, Plaut. Men. 5, 9, 22 Brix: si quidem hic lenonis ejus't vidulus, quem suspicor, id. Rud. 4, 4, 47: nisi me animus fallit, hic profecto'st anulus, quem ego suspicor, Ter. Heaut. 4, 1, 1: qui, quae vix conjectura, qualia sint, possumus suspicari, sic affirmat, ut, etc., Cic. Rep. 1, 10, 15: figuram divinam, id. N. D. 1, 11, 28: quiddam de L. Crasso, id. de Or. 3, 4, 15; cf.: aliquid de M. Popilii ingenio, id. Brut. 14, 56.—

(b). With rel.-clause: quare, quā sint illae dignitate, potes ex his suspicari, Cic. Inv. 2, 1, 2: ne suspicari quidem, quanta sit admirabilitas caelestium rerum, id. N. D. 2, 36, 90.—

(g). With objectclause: navalis hostis ante adesse potest, quam quisquam venturum esse suspicari queat, Cic. Rep. 2, 3, 6: quas (magnitudines stellarum) esse numquam suspicati sumus, id. ib. 6, 16, 16: placiturum tibi esse librum meum suspicabar, id. Q. Fr. 2, 9, 1: valde suspicor fore, ut infringatur hominum improbitas, id. Fam. 1, 6, 1: suspicor ingenuas erubuisse genas, Ov. H. 19 (20), 6: ex loco tumuli suspicari, non esse monumentum, Quint. 7, 3, 34.— Absol.: ut suspicor, Plaut. Men. 5, 9, 22 Ritschl.?*! Act. collat. form suspĭco, āre: ne suspices, Plaut. Cas. 2, 6, 42.