aegrōtus, a, um, adj. [aeger], ill, sick, diseased (in Cic. rare). I. Prop., of the body: facile omnes, cum valemus, recta consilia aegrotis damus, Ter. And. 2, 1, 9: aegroto, dum anima est, spes esse dicitur, Cic. Att. 9, 10; id. Fam. 9, 14: cum te aegrotum non videam, Vulg. 2 Esdr. 2, 2; ib. Ezech. 34, 4: corpus, Hor. Ep. 1, 2, 48: leo, id. ib. 1, 1, 73 al.—II.Trop., of the mind: omnibus amicis morbum inicies gravem, ita ut te videre audireque aegroti sient,
sick of seeing and hearing you
, Plaut. Trin. 1, 2, 39 (for the constr. of the inf. here, v. Roby, II. 1360 sq.): animus, Att. ap. Non. 469, 23; Ter. And. 1, 2, 22; 3, 3, 27; Cic. Tusc. 3, 4.—So of the state: hoc remedium est aegrotae et prope desperatae rei publicae, Cic. Div. in Caecil. 21, 70.