Tumultuor, tumultuâris, tumultuári, Deponens, Idem. Plaut. Tumultuari Gallias comperit. Suet. He found that the coÛtreys of Fraunce were in an vprore.In otio tumultuaris, in tumultu solus es otiosus. Author ad Heren. In time of quietnesse thon art full of trouble, and businesse, and in time of trouble and sturre thou only art idle.Quid tumultuaris soror? quid insanis? Ci.Passim tumultuari. Quint. Tumultuátio tumultuatiônis, f. g. Verb. Liu.A trouble or businesse: a rufling or sturring in a sodaine feare.
Lewis and Short: Latin dictionary
tŭmultŭor, ātus, 1, v. dep. n. [tumultus], to make a bustle or disturbance, to be in great agitation or confusion, be in an uproar, raise a tumult: in otio tumultuaris, in tumultu es otiosus, Auct. Her. 4, 15, 21: non decet tumultuari, Plaut. Poen. 3, 1, 22: saepe et sine causā, Cic. Agr. 2, 37, 101: quid tumultuaris, soror? quid insanis?id. Cael. 15, 36: fortis et constantis est, non perturbari in rebus asperis nec tumultuantem de gradu deici,
, Suet. Galb. 9; Aur. Vict. Caes. 24, 3.—II. Esp. of oratory, to storm, rant, talk at random, etc.: mihi ne dicere quidem videtur, nisi qui disposite, ornate, copiose dicit, sed tumultuari, Quint. 10, 7, 12: oratio carens hac virtute (i. e. ordine) tumultuetur necesse est, id. Inst. 7, prooem. 3; so id. ib. 2, 12, 11.!*? 1.Act. collat. form tŭmultŭo, āre: quid sit mi expedi, quor tumultues, Plaut. Rud. 3, 2, 15; 3, 2, 24.—2.Impers. pass.: hostibus nuntiatur, in castris Romanorum praeter consuetudinem tumultuari, that there is a tumult or disturbance in the camp, Caes. B. G. 7, 61; Liv. 36, 44, 4: cum tumultuatum in castris sciret, id. 25, 21, 2: cum Gallis tumultuatum verius quam belligeratum, id. 21, 16, 4; Flor. 4, 12, 30.