Suspiro, suspíras, pen. prod. suspirâre. Plaut.To sigh: to desire seruently.Amore ficto suspirat mulier. Lucret. Familiariter suspirare.Cic.Ingemit & tacito suspirat pectore.Ouid.Ab imo suspirare.Ouid. Flebile suspirare. Claud. Calorem arcanum suspirare. Clau. To sigh for lone: by sighing to vtter his inwarde loue. Matrem suspirat.Iuuen.He sighed after his mother.Amores suspirare. Tibull. In aliquam suspirare.Ouid.To sigh after one, or for one.Ad honores suspirare.Val. Flac.Greatly to desire to come to honour. Suspirate nebulas. Lucan. To caste vp great vapours.
Lewis and Short: Latin dictionary
suspīro, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [subspiro]. I.Neutr., to draw a deep breath, heave a sigh, to sigh (class.): occulte, Cic. Att. 2, 21, 2: familiariter, id. ib. 1, 13, 1: suspirat ab imis Pectoribus, Ov. M. 2, 655: dumque ibi suspirat, id. ib. 1, 707: suspirat sacerdos, Claud. Cons. Hon. 4, 572: flebile, id. in Eutr. 1, 269.—Poet.: puella in flavo hospite suspirans,
sighing after
,
longing for
, Cat. 64, 98: solā suspirat in illā, Ov. F. 1, 417; v. also infra, II.—Transf., of things: tellus atro exundante vapore Suspirans,
breathing out
, Sil. 12, 136: relicto brevi foramine, quo aestuantia vina suspirent,
may exhale
,
evaporate
, Pall. Oct. 14, 16: curae suspirantes, sighing, Enn. ap. Cic. Div. 1, 21, 42 (Trag. v. 60 Vahl.).—With ne and subj., Hor. C. 3, 2, 9.—II.Act. (poet.). A.To breathe out, exhale: umentes nebulas (Anauros), Luc. 6, 370: inclusum pectore, Bacchum, Sil. 4, 779; 12, 136. — B.To sigh for, long for: suspirat longo non visam tempore matrem, Juv. 11, 152: amores, Tib. 4, 5, 11: Chloen, Hor. C. 3, 7, 10: lucra, Prud. Cath. 2, 44.—C.To sigh out, exclaim with a sigh: grandis suspirat arator, incassum manuum cecidisse labores, Lucr. 2, 1164.—With ne: matrona et adulta virgo Suspiret, eheu! ne, etc. ( = sollicita est, ne), Hor. C. 3, 2, 9.