Suspício, ônis, f. g. Verbal. Cic.Suspition.Suspitio in Fabium. Plin. Suspicio hominum. Cic.Abscondita suspicio Cic.Cæca. Cecinna ad Ciceronem. Clandestina.Plaut.Repentina.Cic. Tacita suspicio. Liu.Suspicio belli subita Cic. Tenuissima suspicio. Cic.Ciuitas solicita suspicione.Cic. Absouere suspicione. Liu.To put out of suspition,Abesse suspitione, Vide ABSVM.Abesse conscientiæ suspitione.Cic.Not to bee suspected to know.Adduci in suspicionem, Vide ADDVCO.Afferre suspicionem, Vide AFFERO.Amouere suspicionem, Vide AMOVEO.Aspergi suspicione, Vide ASPERGO.Assequi suspicione, Vide ASSEQVOR.Attingere rem aliquam suspicione, Tide ATTINGO.Auertere rem supitione. Liu.To make the thing not to be snspected.Augere suspicionem. Teren. Cadere in suspicionem, Vide CADO.Celare clandestinam suspicionem.Plaut.Coargui ab aliquo suspicionibus & coniectura.Cic.Conserre suspicionem in aliquem, Vide CONFERO.Consistit in aliquo suspicio.Cic.Conuenit in eum hæc suspicio. Ci. This suspition is likely in him: or he may well be suspected of this.Dare locum suspicioni. Ci. To giue occasion to suspect.Dare suspicionem fictè reconciliatæ gratiæ. Cice. To make one suspect that he is not soundly reconciled.-Iam tum crat suspicio, Dolo malo hæc fieri omnia. Teren. Euen then it was to bee suspected, &c.Effugienda omnis caliditatis suspicio. Quint. Expurgare suspicionem.Cic.To put away a suspition.Fugere persidiæ suspicionem.Cic.Habere alicuius rei suspicionem.Cic.To be suspected of a thing.Iacere suspicionem, Vide IACIO.Importat suspicionem hæcres. Ci. This thing maketh him suspected.Incensi suspicione, rem in medium vocare cœperunt. Cice. Incidere in suspicionem regni appetendi, Vide INCIDO. pen. cor. Suspicio incidit de me. Ter. They beganne to suspect mee.Increpuit suspicio, Vide INCREPO.Inserre suspicionem, Vide INFERO.Inijcere suspicionem alicuius rei, Vide INIICIO.Iniecta suspicio rei atrocis. Ci. They were moued to suspect a greeuous matter.Insequitur quippiam suspicio, Vide INSEQVOR.Insidet alicu suspicio. Cic.Interposita suspicio belli, Vide INTERPONO.Leuate suspicionem, atque ab se remouere. Cice. To diminish the suspition, &c.Manet suspicio.Cic. Minuere suspicionem. Cic.Mouere suspicionem, Vide MOVEO.Moueri suspicione.Cic.Necare aliquem propter alicuius rei suspicionem. Ci. Peragrate omnes latebras suspicionum.Cic.To search all corners of suspition.Perstringere suspicionc.Cic.Præbuit plerisque suspicionem conscientiæ. Tac. Relinquitur fuspicio.Cic.Suspicionem segregare ab se. Plautus. To put the suspition from him.Spargere variè suspiciones. Quint. Suspitio amoris translata in eum. Ter. The suspition to bee in lone was transferred and caste on him.
Súspicor, pen. cor. suspicâris, suspicári. Ter. To suspect: to suppose: to deeme.Id consilium quum fugæ causa initum suspicaretur, legiones promouit. Cæ. Scribe non modò siquid scies, aut audieris, sed etiam siquid suspicabere.Cic.Valde sufpicor fore vt infringatur hominÛ improbitas. Ci. Suspicari aliquid mali.Cic.Res nefarias suspicari.Cic.Aliquam abs se abalienatum suspicari.Cic.De ingenio alicuius suspicari.Cic.Duci ad suspicandum. Ci. To be moued to suppofe or think.
suspĭcor, ātus (inf. suspicarier, Plaut. Ps. 1, 5, 149; id. Trin. 1, 2, 49), 1, v. dep. a. [1. suspicio, II.], to mistrust, suspect (class.). (a). With acc. (rare): id est, quod suspicabar, Plaut. Men. 5, 2, 24: quid nunc suspicare aut invenis De illā?Ter. Heaut. 4, 1, 44: quid homines suspicentur, videtis, Cic. Lael. 3, 12: quod velim temere atque injuriose de illo suspicati sint homines, id. Ep. ad Brut. 1, 13, 1: nihil mali suspicans, id. Clu. 9, 27: res nefarias, id. Mil. 23, 63: summum nefas suspicatus de uxore, Quint. 9, 2, 80.—Rarely with a personal object: ancillas meas, Plaut. As. 5, 2, 39: puellam, App. M. 10, p. 250, 18.— (b). With obj.-clause (so most usually): suspitio est mihi, nunc vos suspicarier, Me idcirco haec promittere, etc., Plaut. Ps. 1, 5, 149: omnes ilico Me suspicentur, credo, habere aurum domi, id. Aul. 1, 2, 32: debere se suspicari, simulatā Caesarem amicitiā, etc., Caes. B. G. 1, 44: id consilium cum fugae causā initum suspicaretur, Hirt. B. G. 8, 16: venturos, Qui, etc., Ov. H. 10, 83.— (g).Absol.: fuge suspicari (sc. me), Hor. C. 2, 4, 22.—II.Transf., in gen., to suspect, apprehend, surmise, suppose, believe, conjecture (class.; cf.: opinor, reor). (a). With acc.: di inmortales, spem insperatam date mihi, quam suspicor, Plaut. Men. 5, 9, 22 Brix: si quidem hic lenonis ejus't vidulus, quem suspicor, id. Rud. 4, 4, 47: nisi me animus fallit, hic profecto'st anulus, quem ego suspicor, Ter. Heaut. 4, 1, 1: qui, quae vix conjectura, qualia sint, possumus suspicari, sic affirmat, ut, etc., Cic. Rep. 1, 10, 15: figuram divinam, id. N. D. 1, 11, 28: quiddam de L. Crasso, id. de Or. 3, 4, 15; cf.: aliquid de M. Popilii ingenio, id. Brut. 14, 56.— (b). With rel.-clause: quare, quā sint illae dignitate, potes ex his suspicari, Cic. Inv. 2, 1, 2: ne suspicari quidem, quanta sit admirabilitas caelestium rerum, id. N. D. 2, 36, 90.— (g). With objectclause: navalis hostis ante adesse potest, quam quisquam venturum esse suspicari queat, Cic. Rep. 2, 3, 6: quas (magnitudines stellarum) esse numquam suspicati sumus, id. ib. 6, 16, 16: placiturum tibi esse librum meum suspicabar, id. Q. Fr. 2, 9, 1: valde suspicor fore, ut infringatur hominum improbitas, id. Fam. 1, 6, 1: suspicor ingenuas erubuisse genas, Ov. H. 19 (20), 6: ex loco tumuli suspicari, non esse monumentum, Quint. 7, 3, 34.— Absol.: ut suspicor, Plaut. Men. 5, 9, 22 Ritschl.?*! Act. collat. form suspĭco, āre: ne suspices, Plaut. Cas. 2, 6, 42.