suppo (sūpo, sīpo), āre, v. a. [suppus], = supino, to lay back, to lay on the back, Att. ap. Non. 200, 33 (Trag. Fragm. v. 575 Rib.); cf. Paul. ex Fest. p. 225, 14; 311, 6.
suppus, a, um, adj. (of uncertain signif.; acc. to Fest., = supinus): suppum antiqui dicebant, quem nunc supinum dicimus, ex Graeco, videlicet pro aspiratione ponentes S litteram ... Ejus vocabuli meminit etiam Lucilius: si vero das, quod rogat, et si suggeri suppus, Fest. p. 290 Müll.: (jactum) unionem canem, trinionem suppum, quaternionem planum vocabant, Isid. Orig. 65: vagari animalia suppa,