Succéssio, successiônis, f. g. Ver. Plin. Succession: commyng in place of other.Quid hoc mihi prodest in Antonij locum successio? Brutus ad Atticum.In omni re doloris amotio successionem efficit voluptatis.Cic.The putting away of griefe maketh pleasure to succeede.Successio prouinciarum. Cælius ad Ci. The succession of gouernours in prouinces.
Lewis and Short: Latin dictionary
successĭo, ōnis, f. [succedo, II.]. I.A coming into the place of another, a following after, succeeding, succession in office, possession, etc. (mostly post-Aug.): si merces Antonii oppressi poscitur in Antonii locum successio, Brut. ap. Cic. Ep. ad Brut. 1, 17, 2: Neronis principis successio, Plin. 7, 13, 11, 58: quorum non dubia, Tac. A. 4, 12; Suet. Tib. 15; 25; 55: ad spem successionis admoveri, id. Calig. 12; id. Oth. 4 fin.: regni, Just. 9, 2; App. M. 8, p. 210, 33; Lact. 6, 23, 17.—Plur.: magistratibus judicia per annuas successiones permisit, Just. 3, 3: familiae, quae per successiones jus sibi vindicant, Plin. 12, 14, 30, 54: morbi per successiones quasdam traduntur, Plin. Ep. 1, 12, 4: jura successionum, Tac. G. 32: doloris amotio successionem afficit voluptatis, Cic. Fin. 1, 11, 37.— II.A good issue, success: successio prospera consecuta est, Aug. (perh. Cic. Hort. Fragm.) Vit. Beat. 26: victoriam proeliorum successionibus relaturos, Arn. 2, 8.