Restitútio, onis, f.g. Verb. Quint. Restitution: a restoring.Restitutio damnatorum. Ci. Restitûtor. pe. pro. toris, m.g. Aliud verbale. Ci. A restorer: a bringer againe.
Lewis and Short: Latin dictionary
rēstĭtūtĭo, ōnis, f. [restituo], a restoring, restoration.I. In gen.: domus incendio absumptae, i. e.
a rebuilding
, Suet. Aug. 57: Capitolii, id. Vesp. 8: theatri, id. Tib. 47: urbis in majus, Just. 2, 14, 2: afflictarum civitatum, Suet. Tit. 8.—Trop.: omnis pristinae fortunae, Suet. Ner. 40: libertatis, Val. Max. 4, 1, ext. 4: lunae, Arn. 6, 196. — II. In partic. 1.A giving back, restitution (in jurid. Lat.), Dig. 50, 16, 22; 36, 1, 1, 14; 36, 1, 6, 3.—2.The act of replacing, reinstating one condemned or proscribed in his former condition; the restoration of rights which have been forfeited by law: damnatorum, Cic. Agr. 2, 4, 10; Suet. Oth. 2: salus restitutioque,
a recalling from exile
, Cic. Pis. 15, 35; Quint. 7, 1, 42; 60: in integrum restitutiones, Dig. 4, 1, 3 (v. this entire section: De in integrum restitutionibus); 4, 4, 18, 1; 4, 4, 20 pr.