Pronuntio, pronuntias, pronuntiâre. Plin. iun.To pronouuce: to say by heart.Perperam pronuntiare, Vide PERPERAM.Memoriter pronuntiare.Cic.Ad comicum morem aliquid pronuntiare. Quint. Vno spiritu multos versus pronuntiare.Cic. Pronuntiare. Vlpian. To declare openly: to make expresse mention of any fault that is in a thing that we sell: to tel precisely and expresly. Pronuntiare, Liuius, Pronuntiant eos Prætores.They pronounce, name, or declare them to be Pretors. Pronuntiare. Vlpian. To indge or giue sentence.Pronuntiare per præconem. Plin. inn. To make a thing to be openly cried.Pronuntiare sententiam.Cic.Pronuntiare aduersus aliquem. Plinius. To giue sentence against one.Non ternerè de vniuersitate pronuncio.Plin. iun.De se sententiam ferre & iudicium pronuntiare.Cic.Amplius pronuntiare.Cic. Nec tamen adhuc possum pronuntiare, vtrum sit difficilius capere aliquid, an scribere.Plin. iun.And yet can I not precisely say, &c.Seorsum de re aliqua pronuntiare. Quint. To speake particularly of a thing by it selfe. Non cuinsuis est pronuntiare. Quint. It is not for euerie man to iudge or say precisely. Pronuntiare. Curtius. To proclaime by trumpet.Nomina victorum pronuntiare.Cic.To proclaime.Pronuntiare prælium in posterum diem. Li. By trumpet to proclaime battel, &c.De tribunali Prætor pronuntiat, siquis, &c Cic. Pronuntiare.Cic.To promise openly and before all men.Qui nummos in tribu pron untiauerit.Cic.Aedem Castori vouisse fertur, ac pronuntiasse militi præmia, qui primus castra hoftium intrasset.Liu.And openly to haue promised reward, &c. Pronuntiâtur, Impersonale. Plin. Patriam ab eo coronari pronuntiatur.
Lewis and Short: Latin dictionary
prō-nuntĭo (prōnunc-), āvi, ātum, 1, v. n. and a., to make publicly known, to publish, proclaim, announce (cf.: edico, promulgo). I.Lit.A. In gen.: palam de sellā ac tribunali pronuntiat, sese ejus nomen recepturum, Cic. Verr. 2, 2, 38, 94: cum consules amplius de consilii sententiā pronuntiavissent, id. Brut. 22, 86: sententiam,
to deliver the verdict
, id. Fin. 2, 12, 36: judex ita pronuntiavit,
pronounced the decision
, id. Off. 3, 16, 66: re auditā, pronuntiare, id. Fin. 1, 7, 24: leges, id. Phil. 1, 10, 24: signum, Hirt. B. G. 8, 15: proelium in posterum diem, Liv. 24, 14: iter, id. 30, 10; Curt. 4, 8, 16; 7, 2, 1: rem in venundando,
to notify at the time of sale
, Cic. Off. 3, 16, 66: jusserunt pronuntiare, ut, etc., Caes. B. G. 5, 33, 3; cf.: pronuntiare jusserunt, ne quis ab loco discederet, id. ib. 5, 34: rerum omnium maximus judex, cujus est non argumentari sed pronuntiare verum, Lact. 3, 1, 11.—Of a public crier: pronuntiare victorum nomina, Cic. Fam. 5, 12, 8; Suet. Dom. 10.—B. In partic. 1.To nominate, appoint as public officer: aliquem praetorem, Liv. 24, 27; Suet. Caes. 41.—2.To sentence (post-class.); with inf.: protectores pronuntiati vertere solum in exilio, Amm. 15, 3, 12; cf.: ad bestias, Tert. Res. Carn. 16; Dig. 40, 1, 23.—3.To promise, proclaim, offer as a reward: praemia militi, Liv. 2, 20; 31, 45: pecuniam, Cic. Clu. 29, 78: tribunis vocatis nummos, Sen. Ep. 118, 3; Suet. Caes. 19: militibus donativum, id. Galb. 16: beneficia, id. Ner. 24: munus populo, id. Caes. 26: quippe Darius mille talenta interfectori Alexandri daturum pronuntiari jusserat, Curt. 3, 5, 15.—Absol.: pronuntiasse (sc. nummos), Cic. Planc. 18, 45.—II.Transf.A.To speak any thing in public, to recite, rehearse, declaim, deliver, pronounce, etc.: versus multos uno spiritu pronuntiare, Cic. de Or. 1, 61, 261; 1, 19, 88; 2, 19, 79; id. Div. 2, 5, 14; Auct. Her. 4, 56, 69; Quint. 11, 3, 12 sq.; Plin. Ep. 3, 5, 12 et saep.—2. Esp., to act, perform on the stage: intente instanterque, Plin. Ep. 5, 19, 16: actores pronuntiare dicuntur, Varr. L. L. 6, 58 Müll.: Lucceia mima centum annis in scenā pronuntiavit, Plin. 7, 48, 49, 158.—B.To tell, announce, relate, narrate, report: cum eam rem scisset et non pronuntiasset, Cic. Off. 3, 16, 66: mercatores quibus ex regionibus veniant, pronuntiare cogunt, Caes. B. G. 4, 5, 2: quae gesta sunt pronuntiare, id. ib. 7, 38: aliquid sincere, id. ib. 7, 20: alius jam capta castra pronuntiat, id. ib. 6, 36.—C.To utter, pronounce (cf.: appello, dico): neque tamen ad particula accentu acuto pronuntiatur, Gell. 6 (7), 8, 8, 2: Castorem mediă syllabă productă, Quint. 1, 5, 60; 9, 4, 34: verba corrupte, Gell. 13, 30, 2.—Hence, prōnuntĭātum (prōnunc-), i, n. In logic, a proposition, axiom; a translation of the Gr. a)ci/wma, Cic. Tusc. 1, 7, 14; cf. Gell. 16, 8, 8.