praesumptĭo, ōnis, f. [praesumo]. I.A taking beforehand, a using or enjoying in advance, anticipation: rerum, quas assequi cupias, praesumptio ipsa jucunda est, Plin. Ep. 4, 15, 11: bonae famae praesumptione perfrui, id. ib. 9, 3, 1.—II. In rhet., a taking up and answering in advance, an anticipation of possible or suspected objections: mire in causis valet praesumptio, quae pro/lhyis dicitur, cum id, quod obici potest, occupamus, Quint. 9, 2, 16; 9, 2, 18.—III.A representing to one's self beforehand, a conception, supposition, presumption: multum dare solemus praesumptioni omnium hominum, Sen. Ep. 117, 5: cum contra praesumptionem suam annis decem in obsidione tenerentur, Just. 3, 4: non levi praesumptione credere, Dig. 41, 3, 44.—2. In partic. a.Boldness, confidence, assurance, audacity, presumption (post-class.): illicitā praesumptione rex ad vicem sacerdotis holocaustum obtulit, Sulp. Sev. Hist. Sacr. 1, 33: timor fundamentum salutis, praesumptio impedimentum timoris, Tert. Cult. Fem. 2: cassa, App. Mag. p. 323, 17.—b.Stubbornness, obstinacy: mirā contra plagarum dolores praesumptione munitus, App. M. 8, p. 214, 31: obfirmatus summā praesumptione, id. ib. 10, p. 243, 25.—c.Prejudice, Tert. Apol. 49.