pluscŭlus, a, um, adj. dim. [plus], somewhat more, a little more; rather many (only as subst. class.): tum pluscula Supellectile opus est, Ter. Phorm. 4, 3, 60: sal, Col. 12, 50, 12: ad cujus noctis exemplar similes adstruximus plusculas,
several nights
, App. M. 2, p. 122, 25: pyxides, id. ib. 3, p. 138, 25.—Neutr. subst., a somewhat larger amount: plusculum etiam, quam concedit veritas, amori nostro largiare, Cic. Fam. 5, 12, 3.—With gen.: plusculum negotii, Cic. de Or. 2, 24: ut plusculum sibi juris populus ascisceret, id. Rep. 2, 33, 57.—B.Adv.: pluscŭlum, somewhat more, rather more (ante-class.): invitavit sese in cenā plusculum, Plaut. Am. 1, 1, 127: plusculum annum,