Petulans, pen. cor. petulantis, om. gen. Ci. Wanton: dishonest: reprochful: proud: readie to do wrong: malapert: saucie: that passeth not how il he speaketh or doth to a man.Petulans & audax homo. Ci. A malapert and presumptuous fellow.Petulans & improbus scurta. Ci. Effuse petulans. Ci. A saucie fellow beyond al measure. Amentia petulans. Claud. Audacia petulans. Claud. Saucie presumptuousnesse.Auris petulantibus scissa carbasus. Lucret. The saile torne with outragious windes.Dictum petulans nollum in vita proferatur.Cic.In al his life let him vse no wanton or dishonest word.Voltu petulans elegia.Stat.Petulans & furiosum genus dicendi. Ci. A reprochful and railing kinde of eloquence.Petulans & obscœnum genus iocandi. Ci. Wanton and vnhonest.Iurgium petulans. Ci. Malapert chiding.Iuuentus petulans. Claud. Lingua petulantissima consectari aliquem. Ci. With a saucie and reprochsul tong to raile at one.Verbis petulantibus vti.Ouid.Petulantissimis verbis lædere vnum. laudare alium. Salust.
Petulantia, buius petulantiæ, f. g. Cic.Wantonnesse: malapertnesse: saucinesse: impudencie: reprochsul speaking: saucie chatting.Podor & petulantia, contraria.Cic.
Lewis and Short: Latin dictionary
pĕtŭlans, antis, adj. [prop. part. of the obsol. petulo, from peto, qs. falling upon or assailing in jest, i. e.], forward, pert, saucy, impudent, wanton, freakish, petulant.I. In gen. (class.; syn.: protervus, lascivus, procax): petulantes et petulci etiam appellantur, qui protervo impetu, et crebro petunt laedendi alterius gratiā, Fest. p. 206 Müll.: homo, Cic. de Or. 2, 75, 305: effuse petulans, id. Pis. 5, 10: animalia, Gell. 17, 20, 8: pictura, Plin. 35, 11, 40, 140: petulans et furiosum genus dicendi, Cic. Brut. 68, 241: Tarentum, Juv. 6, 297.—Comp., Arn. 4, 151.—Sup.: imitatio petulantissima, Petr. 92.—II. In partic., wanton, lascivious (class.): si petulans fuisset in aliquā generosā nobili virgine, Cic. Par. 3, 1, 20.— Adv.: pĕtŭlanter, pertly, wantonly, impudently, petulantly (class.): in aliquem invehi, Cic. Att. 2, 19, 3: vivere, id. Cael. 16, 38.—Comp.: petulantius, Cic. Cael. 3, 6. —Sup.: petulantissime, Cic. Att. 9, 19, 1.
pĕtŭlantĭa, ae, f. [petulans]. I.Lit., sauciness, freakishness, impudence, wantonness, petulance (class.; syn. lascivia): itaque a petendo petulantia, a procando, id est poscendo, procacitas nominata est, Cic. Fragm. ap. Non. 23, 18: petulantia et libido magis est adulescentium quam senum, id. Sen. 11, 36: petulantia et audacia, id. Caecin. 35, 103; cf.: te non ulla meae laesit petulantia linguae, Prop. 1, 16, 37.—In plur.: Naevius ... cum ob assiduam maledicentiam et probra in principes civitatis ... in vincula conjectus esset ... in his fabulis, delicta sua et petulantias dictorum, quibus multos ante laeserat, diluisset,
insolent language
,
libels
, Gell. 3, 3, 15.—B. In a milder sense, carelessness, heedlessness (ante-class.): linguae, Suet. Tib. 61; Plaut. Cist. 4, 2, 3.— II.Transf.A. Of animals, viciousness: cornuti fere perniciosi sunt propter petulantiam, Col. 7, 6, 4.—B. Of things, exuberance, luxuriance: ramorum, Plin. 16, 30, 53, 124: morbi,