Perpolio, pérpolis, pen. cor. perpolíui, perpolîtum, pen. prod. perpolîre. Cic.To polish trim: to make neat: to make persit. Instituta perpolite. Cic.To make perfit that he hath begun.Præceptis artium perpolire aliquas partes orationis.Cicer.With preceptes of Rhetorike to trim and polish certaie partes, &c.
Lewis and Short: Latin dictionary
per-pŏlĭo, īvi, ītum (fut. perpolibo, App. M. 6, 28), 4, v. a., to polish well.I.Lit.: loco calce arenāque perpolito, Vell. 2, 22, 3: aurum tritu perpolitum, Plin. 33, 4, 21, 66: caudae setas horridas comptā diligentiā perpolibo, App. M. 6, 28, p. 185; cf. Vell. 2, 22, 4.—II.Trop., to polish, perfect, finish, put the finishing hand to (class.): opus, Cic. de Or. 2, 13, 54: perpolire et absolvere aliquid, id. Univ. 13: perpolire atque conficere, id. de Or. 2, 28, 121: perpoliendi labor, id. Balb. 7, 17: ea, quae habes instituta, perpolies, id. Fam. 5, 12, 10.— Hence, perpŏlītus, a, um, P. a., thoroughly polished or refined: homines perfecti in dicendo et perpoliti, Cic. de Or. 1, 13, 58: qui non sit omnibus iis artibus perpolitus, id. ib. 1, 16, 72; so, litteris perpolitus, id. Pis. 29, 70: vita perpolita humanitate (opp. immanis), id. Sest. 42, 92: oratio, id. de Or. 1, 8, 31: explicatio, id. ib. 2, 27, 120.—Hence, adv.: perpŏlītē, in a very polished manner; in sup.: perfecte et perpolitissime absolutae, Auct. Her. 4, 32, 44.