Opitulor, pen. cor. opitulâris, opitulári, Deponens. Terent.To helpe: to succour: to ayde.Nihil iam videmur posle opitulari Reip. Cicero. It secmeth that now wee can not helpe the common weale any thing at all.Subuenire & opitulari patriæ.Cic.Permultum ad dicendum òpitulati sunt prætores.Cic.Contra vanas species opitulatur. Pli. It helpeth or is medicinable.
Lewis and Short: Latin dictionary
ŏpĭtŭlor, ātus, 1 (old inf. pres. opitularier; v. in the foll.), v. dep. n. [ops-tulo, whence tuli], to bring aid; to help, aid, assist, succor (class.; syn.: adjuvo, subvenio, auxilior, succurro): amanti ire opitulatum, Plaut. Mil. 3, 1, 27: amicum amico opitularier, id. Curc. 2, 3, 54: sontibus, Cic. Fam. 4, 13, 3: inopiae,
to relieve
, Sall. C. 33, 2: permultum ad dicendum, Cic. Inv. 2, 2, 7: frequentatio, quae conjecturalibus causis opitulatur, Auct. Her. 4, 40, 53.—(b). With contra, to be good against, to relieve; of remedies: contra vanas species opitulari, Plin. 28, 8, 27, 103.!*? Act. collat. form ŏpĭtŭlo, āre (anteclass.): corrige, opitula, Liv. And. ap. Non. 475, 11.