Omen, óminis, pen. corr. n. g. Cic.The lucke of some thing to come, gathered of some woorde or saying before spoken. A worde or sentence sodaiuly spoken, after which some thinge happeneth according therevnto: forespeaking.Fides ominis.Tacit.The credite giuen to a token of lucke.Fati omen.Cic. Candidum omen Catul. Omen belli.Liu. Cassum. Stat.A vayne token of lucke.Nuptiarum omen.Plaut.Dextrum Sil.A token of good lucke.DirÛ omen mortalibus, bubo.Ouid.The owle that bringeth ill lucke to men. Fausto omine lætus. Ouid.Infausto committitur omine sermo.Ouid.In offensum omen. Claud. Magnum. Virg.Optimis ominibus.Cicer.With verie good lucke: in a very good houre.Proficiscantur legati optimis ominibus.Cic.Lette the Embassadoues set foorth in gods name with good fortune.Omen prærogatiuum. Ci. The fauourable voice of the chief or better sort.Sinistrum omen.Ouid.A token of ill lucke. Accipere omen Cic.To take as a token of good lucke.In omen accipere.Liu.To take or interpreat a thing as a token of good lucke.Auctus omine.Tacit.Auertite & detestamini quæso hoc omen dij immortales.Cic.Keepe away and turne from vs, O immortall gods the missortune that this token signisieth.Capiendi ominis causa exire in quendam locÛ. Ci. To go into a place to gather some token or signe what shall follow.Tristia omina concinuerunt aues.Ouid.Conijcere omen in prouinciam.Cic.To interpreate that yll lucke shall come thereby to the prouince.Secundo omine ire. Horat. Firmare omina. Virg.Habere omen dicitur res aliqua.Ouid.Quod dij omen obruant.Cic.Certis ominibus prohiberi.Ouid.Prosequi aliquid optimis ominibus.Cic.
Lewis and Short: Latin dictionary
ōmen (old form osmen), ĭnis, n. [omen quod ex ore primum elatum est, osmen dictum, Varr. L. L. 6, 76 Müll.; cf.: osmen, e quo s extritum, id. ib. 7, 97: omen velut oremen, quod fit ore augurium, quod non avibus aliove modo fit, Fest. p 195 Müll.; perh. orig. osmen, for ausmen; root audio, that which is heard; hence, in gen.]. I.Lit., any indication or action regarded as a foreboding, a foreboding, prognostic, sign, token, omen (class.; cf. prodigium): di te deaeque omnes faxint cum istoc omine,
with your forebodings
, Plaut. Most. 2, 2, 33: neque solum deorum voces Pythagoraei observaverunt, sed etiam hominum, quae vocant omina, Cic. Div. 1, 45. 102: ea quae divina testimonia vocant, ex responsis, oraculis, ominibus, Quint. 5, 7, 35: mi pater, inquit (filiola L. Pauli), Persa (catellus) periit. Tum ille Accipio, inquit, mea filia, omen, I take it as a good omen (of a victory over king Perses), Cic. Div. 1, 46, 103: ingens omen magni triumphi, Juv. 4, 125: qui discedens mecum ita locutus est, ut ejus oratio omen fati videretur, Cic. Phil. 9, 4, 9: quibus Antonius (o di immortales, avertite et detestamini, quaeso hoc omen!) urbem se divisurum esse promisit, id. ib. 4, 4, 10; cf.: atque hoc quidem detestabile omen avertat Juppiter, id. ib. 11, 5, 11; id. Div. 2, 40, 83: exire malis ominibus, id. Sest. 33, 72: quam (rem) tu ipse ominibus optimis prosequeris, id. Fam. 3, 12, 2: cum bonis ominibus incipere, Liv. praef. fin.: i secundo omine,
go in God's name
,
good luck attend you
, Hor. C. 3, 11, 50: impios parrae recinentis omen Ducat, id. ib. 3, 27, 1: (Mater juvenem) Votis, ominibus et precibus vocat, id. ib. 4, 5, 13: quod di prius omen in ipsum convertant, Verg. A. 2, 190: quod acceperunt pro omine, Vulg. 3 Reg. 20, 33.—II.Transf.A.A solemn assurance. condition. eā lege atque omine, ut, etc., Ter. And. 1, 2, 29.— B.A solemn usage: hic sceptra accipere et primos attollere fasces Regibus omen erat, Verg. A. 7, 174.—C. Prima omina = nuptiae, as accompanied with auspices, Verg. A. 1, 346; cf.: Contineant nobis omina prima fidem, Prop. 3, 20, 24 (4, 20, 14 M.).