Obtempero, obtémperas pen. cor. obtemperâre. Teren. To obey or be at commaundement.Imperium domesticum nullum erit, si seruulis hoc nostris cõcesserimus, vt ad verba nobis obediant: non ad id quod ex verbis intelligi possit, obtemperent.Cic.Imperio alicuius obtemperare. Cæs. To be obedient to ones gouernment.Iussis magistri.Ouid. Cupiditati alterius. Cic.Sibi obtemperare & decretis suis parêre.Cic.
Lewis and Short: Latin dictionary
ob-tempĕro (opt-), āvi, ātum, 1, v. a., to comply with, attend to, conform to, submit to, obey (cf.: oboedio, obsequor, pareo; class.). (a). With dat.: te audi, tibi obtempera, Cic. Fam. 2, 7, 2: alicui obtemperare et parere, id. Planc. 39, 94: imperio populi Romani, Caes. B. G. 4, 21: voluntati alicujus, id. B. C. 1, 35: auctoritati senatūs, id. ib. 1, 1; Cic. Imp. Pomp. 19, 56: rationi obtemperare debet gubernator, Varr. L. L. 9, 6 Müll.: naturae, Suet. Tib. 59: qui obtemperet ipse sibi, et decretis suis pareat,
, Ter. Ad. 4, 5, 70.—(b). With ad: ad id, quod ex verbis intellegi possit, obtemperare, Cic. Caecin. 18, 52.—(g). With rel.-clause (perh. only in Plaut.): non ego illi obtempero quod loquitur,
do not mind what he says
, Plaut. Am. 1, 1, 293: quae dico, id. Most. 2, 2, 89. —b.Impers. pass.: quominus eis optemperetur, Lex. Jul. Municip. fin. ap. Haub. p. 133: si mihi esset obtemperatum, Cic. Off. 1, 11, 35.—Hence, obtempĕranter, adv., willingly, readily, obediently (postAug.): se obtemperanter nobis accommodat, M. Aurel. ap. Front. Ep. ad M. Caes. 5, 11 Mai.: annuit, Prud. stef. 2, 112.