Nauseo, nauseas, nauseâre. Cic.To haue an appetite to vomice. Nauseare. Cicero. To loth or abhorre a thing: to despise: to contrmne.
Lewis and Short: Latin dictionary
nausĕo, āvi, ātum, 1, v. n. [nausea], to be sea-sick. I.Lit., Hor. Ep. 1, 1, 93: si sine vomitu nauseavit, Cels. 1, 3.—B.Transf., to be squeamish or qualmish, to vomit: quidlibet, modo ne nauseet, faciat, Cic. Phil. 2, 34, 84: ructantem et nauseantem Antonium, id. Fam. 12, 25, 4; Juv. 6, 433.—II.Trop.A.To belch forth, i. e. give vent to, utter nonsense: ista effutientem nauseare, Cic. N. D. 1, 30, 84.—B.To cause disgust: hoc illis dictum est, qui stultitiā nauseant, Phaedr. 4, 7, 25.