Misereor, miserêris, pen. pro. misertus sum, vel miséritus sum miseréri. Verbum Deponens: & aliqnando Misereo, miseres, pen. cor genitiuo tantum iungitur. To pitie: to haue pitie: to be sorie for ones distresse or miserie.Mei miseret nemo.Plaut.No man taketh pitie of me.Eshriei alicuius misereri. Cælius Ciceroni. Laborum misereri. Virgil. To take pitie of ones trouble: to be sorie to see one in such trouble.Miserere inopum sociorum.Iuuen.Supplicum misereri.Cic.To take pitie of.
Miseror, pen. cor. miserâris, miserâtus sum, miserári. To haue pity & compassion of ones misery: to lament ones inisfortune.Cum familiaribus suis commune periculum miserabantur. Cæsar. Sortem alicuius miserari.Virg.
Lewis and Short: Latin dictionary
mĭsĕrĕo, ŭi, ĭtum, 2, v. n. and mĭsĕ-rĕor, ĭtus, 2 (inf. pres. misererier, Lucr. 5, 1023; ante- and post-class. part. perf. misertus for miseritus, Scip. Afric. ap. Macr. S. 2, 10; Hyg. Fab. 58), v. dep. [miser], to feel pity, have compassion, to pity, compassionate, commiserate. I. In the verb. finit. (in the act. form only ante-class.). (a). Form misereo: piaculumst miserere nos hominum rem male gerentum, Plaut. Truc. 2, 1, 13: miserete anuis, Enn. ap. Non. 474, 30 (Trag. v. 232 Vahl.): cogebant hostes, ut misererent, id. ap. Prisc. p. 824 P.: ipse sui miseret, Lucr. 3, 881.—(b). Form misereor (class.): miseremini sociorum, Cic. Verr. 2, 1, 28, 72: postulat, ut sui misereantur, Auct. Her. 1, 14, 24: miserere temporis, Caecin. ap. Cic. Fam. 6, 7, 1: nescio qui nostri miseritus tandem deus, Afran. ap. Gell. 20, 6, 5: deos miseritos nominis Romani, Liv. 27, 33 fin.: cum misereri mei debent, Cic. Att. 4, 5, 2: laborum tantorum, Verg. A. 2, 143: miserere mei, miserere meorum, Ov. H. 12, 81: miserere inopum sociorum, Juv. 8, 89.—With dat.: cui Venus postea miserta est, Hyg. Fab. 58; Diom. p. 294 P. —With acc. (dub.): tot miserere animas, Grat. Cyneg. 440 (al. miserare).—Impers. pass.: ut supplicum misereatur,
that we should feel pity for suppliants
, Cic. Inv. 1, 30, 48.—II.Impers.: miseret and (less freq.) miseretur me alicujus and alicujus rei, it distresses me, I feel pity or compassion for a person or thing. (a). Form miseret: miseret me eādem formā dicitur, quā piget, poenitet, taedet, Paul. ex Fest. p. 123 Müll.: tui me miseret, mei piget, Enn. ap. Cic. Div. 1, 31, 66 (Trag. v. 82 Vahl.); cf.: quos non miseret neminis, id. ap. Fest. p. 162 Müll. (Trag. v. 174 ib.): miseret et aliorum, tui te nec miseret nec pudet, Plaut. Trin. 2, 4, 30: eorum nos miseret, Cic. Mil. 34, 92: neque te mei tergi misereret, si, etc., Plaut. Ps. 5, 2, 25: nilne te miseret, id. ib. 1, 3, 74.—(b). Form miseretur, miseritum (misertum) est: patris me miseretur, Turp. ap. Non. 477, 15: neque me minus vestri quam mei miserebitur, L. Crassus ap. Prisc. p. 824: quando te nostrum et reipublicae miserebitur? Quadrig. ap. Gell. 20, 6, 11: cave te fratrum pro fratris salute obsecrantium misereatur, Cic. Lig. 5, 14, acc. to Prisc. p. 797 P. (Klotz, misereat): neque metui, neque tuorum liberum misereri potest, id. Verr. 2, 1, 30, 77 Zumpt N. cr.: me ejus miseritum'st, Plaut. Trin. 2, 4, 29: quo me reipublicae maxime misertum est, Scip. Afric. ap. Macr. S. 2, 10.—With gen.: miseretur tui, Pac. ap. Non. 477, 16.
mĭsĕror, ātus, 1, v. dep. (act. collat. form, v misero) [miser]. I.To lament, bewail, deplore: miseratur is, qui conqueritur aliena incommoda: miseretur is, qui miserum sublevat, Paul. ex Fest. p. 123 Müll. (class.): quis illaec est mulier, quae ipsa se miseratur?Plaut. Ep. 4, 1, 6: communem condicionem miserari, Cic. Mur. 27, 55: sortemque animo miseratus iniquam, Verg. A. 6, 332.—Of a lamenting speech: eos miserando casum suum confirmat, Sall. J. 23, 2: casum alicujus miseratus, Tac. A. 3, 17: haec copiose miseratus est, Gell. 10, 3, 14.—II.To have or feel compassion, to pity, compassionate: (Acestes) ab humo miserans attollit amicum, Verg. A. 5, 452; id. G. 2, 499: juvenem animi miserata,
pitying in her heart
, id. A. 10, 686: hostibus ipsis pallorem miserantibus, Juv. 15, 101.—(b). With gen. (poet.): te conmiserabam magis, quam miserabar mei, Att. ap. Non. 445, 12 (Trag. Rel. v. 355 Rib.): eorum, Min. Fel. Oct. 28: poenae juvenem indignae miseratus, Sil. 11, 381.— (g). With dat.: servis miseratus, Coripp. Laud. Just. 2, 402.—Hence, 1. mĭsĕrandus, a, um, P. a., lamentable, deplorable, pitiable (class.). A. Of persons: ut aliis miserandus, aliis irridendus esse videatur, Cic. de Or. 1, 37, 169; Verg. A. 5, 509; 6, 882; Ov. M. 1, 359; 6, 276; 9, 178; 11, 704.—B. Of things: haec mihi videntur misera atque miseranda, Cic. Cat. 4, 6, 12: manus Priamo, Verg. A. 11, 259: fortuna, Sall. J. 14, 7: miserandum in modum,