Linquo, linquis, liqui, lictum, secundum Piscianum línquere. Virg.Cic.To leaue: to forsake.Holpitium linquere.Virg.Laborem longum linquere.Virg. Mensas liquêre. Catul. Animas linquebant.Virg.They sowned.Lumina vitalia linquere.Cic.Promissa linquere. Catul. Not to performe promise.LinquentÊ reuocauit animÛ. Curt. To reuiue from sowning.Linquo animo. Curt. To sowne: to faint.Linquendus.Ouid.
Liqueo, liques, licui, liquêre: siue Liquesco liquescis, liquésceret cui opponitur Durescere. Virg.To be liquide or soft: to become soft or liquide: to melt: to relent.Limus vt hic durescit, & hæc vt cera liquescit.Virg.Melteth.Cera liquescit igni.Virg. Silex fornace liquescit. Stat.Mens liquescit.Ouid.The minde fainteth or consumeth.Liquescere voluptate, & fluere mollitia.Cic.To swim in sensualitie & be altogither giuen to wantennesse & pleasure.
Lewis and Short: Latin dictionary
linquo, līqui, 3 (part. lictus, Capitol. M. Aurel. 7 dub.), v. a. [Gr. lip- in lei/pw, loipo/s; cf. Lat. licet]. I.To leave, quit, forsake, depart from something (cf.: destituo, desero): urbem exsul linquat, Plaut. Most. 3, 1, 69: terram, Cic. Planc. 10, 26: nil intentatum nostri liquere poëtae, Hor. A. P. 285: linquenda tellus, id. C. 2, 14, 21.—Absol., to go away: linquebat comite ancilla una, Juv. 6, 119.—B. Esp. 1. Linqui animo, and simply linqui, to swoon, faint, Suet. Caes. 45: linquor et ancillis excipienda cado, Ov. H. 2, 130; so act.: me liquit animus, Sen. Troad. 623; Ov. M. 8, 363.—2. Linquere lumen, animam, vitam, to die: lumen linque, Plaut. Cist. 3, 12: dulcia linquebant labentis lumina vitae, Lucr. 5, 989; 3, 542: linquebant dulces animas, Verg. A. 3, 140: animam, Ov. M. 13, 522; Quint. Decl. 13, 6: nec Poenum liquere doli, Sil. 5, 38. —II.To leave, give up, resign, abandon something: linquamus haec, Cic. de Or. 3, 10, 38: linquamus naturam, artesque videamus, id. ib. 3, 46, 180: linque severa, Hor. C. 3, 8, 28: spem, Val. Fl. 1, 631: inrita ventosae linquens promissa procellae, Cat. 64, 59.—III.To leave in any place or condition: erum in opsidione linquet, Plaut. As. 2, 2, 14: lupos apud oves, id. Ps. 1, 2, 8. —IV.To leave behind: linquere vacuos cultoribus agros, Luc. 9, 162: sui monumentum insigne pericli, Val. Fl. 5, 231: pharetram hospitio, id. 1, 661.—V.Impers. pass.: linquitur, it is left, it remains.— With ut and subj.: linquitur, ut totis animalibus adsimulentur. Lucr. 2, 914: et vix cernere linquitur undas, Silv. 4, 628.
lĭquĕo, līqui or licui, 2, v. n. [Sanscr. rik-, riktas, empty; Zend, ric-, to pour out; Gr. lip- in lei/pw; cf. linquo], to be fluid or liquid. I.Lit. (only in the part. pres.): lac est omnium rerum liquentium maxime alibile, Varr. R. R. 2, 11, 1: vina liquentia fundere, Verg. A. 5, 238: caelum ac terras camposque liquentes, id. ib. 6, 724: fluvium liquentem, id. G. 4, 442.—II.Transf., to be clear: polus liquet, Prud. stef. 1, 88. —III.Trop., to be clear, manifest, apparent, evident (class., but used for the most part only in the third pers. sing.): quicquid incerti mihi in animo prius aut ambiguum fuit, Nunc liquet, nunc defaecatum est, Plaut. Ps. 2, 4, 69: ut liqueant omnia, id. Most. 2, 1, 69: hoc non liquet nec satis cogitatum est, utrum, etc., id. Trin. 2, 1, 3: Protagoras sese negat omnino de deis habere, quod liqueat, Cic. N. D. 1, 12, 29; cf.: cui (Protagorae) neutrum licuerit, nec esse deos nec non esse, id. ib. 1, 42, 117: te liquet esse meum, Ov. Tr. 1, 1, 62: si liquerit eum vivere, Dig. 29, 3, 2.—In part. pres.: fidei purae liquentisque (opp. turbidae, ambiguae), Gell. 18, 5, 11.—B. In partic.: non liquet, it doth not appear, a legal formula by which the judge declared that he was unable to decide respecting the guilt or innocence of the accused.—Hence also, in gen., it is not evident, it is doubtful: non liquere dixerunt (judices), Cic. Clu. 28, 76: cum id de quo Panaetio non liquet, reliquis ejusdem disciplinae solis luce videatur clarius, id. Div. 1, 3, 6: juravi, mihi non liquere, Gell. 14, 2, 25: non liquet mihi, Quint. 9, 3, 97.—So, on the contrary, liquet: cum causam non audisset, dixit sibi liquere, Cic. Caecin. 10, 29: quid maxime liquere judici velit, Quint. 3, 6, 12: de quo liquet, id. 3, 6, 35: si liquebit mundum providentia regi, id. 5, 10, 14: mirabatur, id. cuiquam pro percepto liquere, stellas istas non esse plures, etc., Gell. 14, 1, 11.