in-tŭmesco, mŭi, 3, v. n. inch., to swell up; to rise (poet. and in post-Aug. prose). I.Lit.: fluctus flatu intumescens, Plin. 2, 81, 83, 196; id. 37, 5, 18, 69: vidi virgineas intumuisse genas, Ov. F. 6, 700.— Of dropsical persons: intumuit suffusā venter ab undā, Ov. F. 1, 215: si partes corporis in vesicas intumuerint, Plin. 20, 6, 23, 51.— B.Transf., to rise, be elevated, of the surface of the ground: loco tamen ipso paululum intumescente, Col. 1, 4, 10; cf.: nec intumescit alta viperis humus, Hor. Epod. 16, 52.—II.Trop.A.To swell up: vox intumescit, Tac. G. 3: motus,
grows
,
increases
, id. A. 1, 38: intumuere statim superbia ferociaque, Tac. H. 4, 19: jure quodam potestatis intumescere,
to be puffed up
,
elated
, Quint. 1, 1, 8: rebus secundis, Plin. Ep. 7, 31, 3: supra humanum modum, Sen. Cons. ad Polyb. 36.— B.To become angry: intumuit vati, Ov. P. 4, 14, 34: Juno, quod, etc., id. F. 6, 487; id. M. 8, 582 al.