Interrogo, intérrogas, pe. cor. interrogâre. Plau. To demaund: to aske.Interroga si venerit. Plau. Identidem me, an audierim, an viderim, interrogo.Plin. iun.Interrogabat suos quis esset qui fame plebem necaret.Cic.Interrogabat quæ dam geometrica de dimensione quadrati.Cic.Eisdem de rebus interrogabo.Cic.Minutatim interrogare, Vide MINVO.
Lewis and Short: Latin dictionary
inter-rŏgo, āvi, ātum, 1, v. a., to ask, question, inquire, interrogate (syn.: percontor, sciscitor; class.). I. In gen.: hoc quod te interrogo, responde, Plaut. Merc. 1, 2, 70: pusionem quendam interrogat Socrates quaedam, Cic. Tusc. 1, 34, 57: aliquem de aliqua re, id. Part. 1, 2; id. Vatin. 5, 13: interrogas me, num, id. Cat. 1, 5, 13.—Pass.: tunc sententiae interrogari coeptae, judgments or votes to be taken; esp., in the Senate: interrogare sententias, Suet. Caes. 21 fin.; Liv. 45, 25: ad haec, quae interrogatus es, responde, id. 8, 32: testimonium interrogatus miles, Suet. Tib. 71: illa interrogavit illam: Qui scis? etc., Plaut. Ep. 2, 2, 65: Clodius interrogabat suos, quis esset, qui, etc., Cic. Q. Fr. 2, 3, 2; Suet. Vesp. 23; id. Aug. 54: illud interrogo,
I put this question
, Liv. 8, 32: nil plus interrogo,
I have no more to ask
, Juv. 10, 72.—II. In partic. A.To interrogate judicially, to examine; to go to law with, bring an action against, sue: testes in reos, Plin. Ep. 1, 5: bene testem,
to cross-question a witness in such a manner as to make him contradict himself
, Cic. Fl. 10, 22: legibus interrogari, Liv. 38, 50; 45, 47, 3: quis me umquam ulla lege interrogavit?Cic. Dom. 29, 77: consules legibus ambitūs interrogati, Sall. C. 18, 2; 31, 4: pepigerat Pallas, ne cujus facti in praeteritum interrogaretur, Tac. A. 13, 14: damnatus Priscus repetundarum, Bithynis interrogantibus, id. ib. 14, 46; 16, 21; Vell. 2, 13, 2. —B.To argue, reason syllogistically: Posidonius sic interrogandum ait: Quae neque magnitudinem animo dant, nec securitatem, non sunt bona: divitiae nihil horum faciunt: ergo non sunt bona, Sen. Ep. 87, 31.— C. In gram.: interrogandi casus,
the genitive
, Gell. 20, 6, 8; Nigid. ap. Gell. 13, 25, 3.—III.Trop.: si versum pangis, etc., aurem tuam interroga, quo quid loco conveniat dicere, consult, Prob. Val. ap. Gell. 13, 21, 1 sq. — Hence, interrŏganter, adv., interrogatively (eccl. Lat.), Aug. in Job, 34.