Interimo, intérimis, pe. cor. interémi, pen. pro. interemptum, interímere. To kil.Vitam ruam ego interimam. Plaut, I wil kil thee.Seipsa interemit Lucretia.Cic.Interimi veneno. Plin. To be poisoned.Ad nibilum interimat res. Luc. To bring things to naught.Mors interimit res. Lucr. Interimit me hæc oratio.Plaut.These wordes kill me.Me quidem, Iudices, exanimant & interimunt hæ voces Milonis quas audio assiduè.Cic.
Lewis and Short: Latin dictionary
intĕr-ĭmo (better than interĕmo, Bramb. s. v., but v. Munro, Lucr. Introd. p. 33), ēmi, emptum, or emtum, 3, v. a. [emo], to take out of the midst, to take away, do away with, abolish; to destroy, slay, kill (syn.: interficio, perimo; class.). I.Lit.: Abantem, Verg. A. 10, 428: vitam, Plaut. Cas. 3, 5, 29: interimendorum sacrorum causā, Cic. Mur. 12, 27: qui Argum dicitur interemisse, id. N. D. 3, 22, 56: sensum, Lucr. 3, 288: se, Plaut. Cist. 3, 13: si quae interimant, innumerabilia sint, etiam ea quae conservent, infinita esse debere, Cic. N. D. 1, 19, 50: Hasdrubale interempto, Hor. C. 1, 4, 72: qui ferro sunt interempti. Quint. 3, 8, 5.—So with se, to kill one's self, commit suicide: Lucretia se ipsa interemit, Cic. Fin. 2, 20, 66.—II.Transf., to kill, i. e. to distress intolerably: illaec interemit me modo hic oratio, Plaut. Merc. 3, 4, 22: me quidem, judices, exanimant et interimunt hae voces Milonis,