Inquisîtor, pe. pro. toris, f. g. Verbale. Plin. A searcher or inquirer.Inquisitor.Cic.He that maketh inquisition or examination of a matter.
Lewis and Short: Latin dictionary
inquīsītor, ōris, m. [id.], a searcher.I.Lit., one who searches for a suspected person, an inquisitor, tracker, detective, spy: scrutatur vestigia (canis) atque persequitur, comitantem ad feram inquisitorem loro trahens,
the hunter
, Plin. 8, 40, 61, 147: se ab inquisitoribus pecunia redimere, Suet. Caes. 1: inquisitores algae,
they who search the very sea-weed
, Juv. 4, 49.—II.Transf., an examiner, investigator.A. In gen.: rerum inquisitorem decet esse sapientem, Cic. Fragm. Ac. ap. Aug. cont. Ac. 2, 11: rerum naturae, Sen. Q. N. 6, 13, 2.— B. In partic., one who searches for proofs to support an accusation, Cic. Verr. 1, 2, 6: Norbanus legatus et inquisitor reum postulavit, Plin. Ep. 3, 9, 29; Sen. Ben. 5, 25, 2; Tac. A. 15, 66.