Inductio, onis, f. g. Verbale. vt Inductio aquarum. Cic.A conduit: a conueying or bringing in of water. Inductio. Vlp. A cancelling or racing: an abrogating.Inductio animi.Cic.A perswasion.
Lewis and Short: Latin dictionary
in-ductĭo, ōnis, f. [id.], a leading or bringing into, introducing, admission (class.). I.Lit.: nos aquarum inductionibus terris fecunditatem damus, Cic. N. D. 2, 60, 152: horum (juvenum in circum),
introduction
,
exhibition
, Liv. 44, 9, 5; so on the stage: ficta personarum, Cic. de Or. 3, 53, 205: prima trullis frequentetur inductio,
a plastering
, Pall. 1, 15.—Of a striking out, erasing of writing (cf. induco, 1. C. 3.): lituras, inductiones, superductiones ipse feci, Dig. 28, 4, 1.—B.Transf., concr. 1.An awning drawn over a theatre to protect the audience from the sun, Vitr. 10 praef.—2.A fomentation, Cael. Aur. Acut. 2, 27, 216.— II.Trop.A. In gen. (acc. to induco II. B. 2. b.), a purpose, resolution, inclination, intention: animi, Cic. Q. Fr. 1, 11, 32; id. Fam. 1, 8, 2: cedet profecto virtuti dolor et animi inductione languescet, id. Tusc. 2, 13, 31.— B. In partic., rhet. t. t. 1.Induction, a mode of reasoning from known particulars to generals, the Gr. e)pagwgh/,Cic. Top. 10, 42; id. Inv. 1, 31, 51; Quint. 5, 10, 73; 5, 11, 2 sq.: erroris, id. 9, 1, 31.—2. Personarum ficta, = proswpopoii/+a,the introduction of a fictitious person, Cic. de Or. 3, 53, 205.— 3. Erroris inductio, = a)popla/nhsis,a leading into error, misguiding, Cic. de Or. 3, 53, 205.— 4.An assumption, supposition, Prisc. 1144 P.