Insimulo, insimulas, pe. cor. insimulâre. Cic To faine or dissÊble: to make semblauce to doe that he dothe not: to accuse: to derect: to lay to ones charge, properly an vntrue and forged crime. -alio vorsum dixeram, Non istuc quod tu insimulas. Plan. I spake this to an other purpose, and not as thou dost charge me.In eos, quos tu insimularas, esse animaduersum.Cic.Whom thou hadest accused.Criminibus falsis insimulaffe virum.Ouid.Insimulare aliquÊ auaritiæ. Ter. To lay couetousnes to ones charge.Insimulare cupiditatis.Cic.Flagitij.Cic.To charge him with some hainous acte.Fraudis.Liu.Probri.Cic.Proditionis. Cæsar. To accuse oftreason.Peccati se insimulant, quod dolere, intermiserint. Ci. They accuse themselfe to haue offended in that, &c.Repetundarum insimulari. Quin. To be accused of extortiõ.Insimulare falsò.Cic.To charge one falsely.Apertè insimulare.Cic.
Lewis and Short: Latin dictionary
in-sĭmŭlo, āvi, ātum, 1, v. a., to make a plausible charge (true or false) against a person before a tribunal; to make suspected, charge, accuse, blame, esp. falsely; to invent a charge or bear false witness against (syn.: accuso, incuso, arguo). 1. With acc. of person: si non facit tu male facis, quae insontem insimules, Plaut. Men. 5, 2, 55: hic tu me etiam insimulas, Cic. Fam. 7, 13, 1: non possum quemquam insimulare falso, id. Verr. 2, 5, 41, 107: hic tu me etiam insimulas, id. Fam. 7, 13, 1: (hunc) velut insidiis ejus petitus sceleste insimulare coepit, Vell. 2, 60, 3: criminibus falsis insimulasse virum, Ov. H. 6, 21.— 2. With acc. of person and gen. of the charge: Amphitruo uxorem insimulat probri, Plaut. Am. 1, 2, 15: se peccati, quod, etc., Cic. Tusc. 3, 27, 64: Verrem avaritiae, id. Verr. 2, 1, 49, 128: Vercingetorix proditionis insimulatus, Caes. B. G. 7, 20: proditionis insimulari, Liv. 44, 16: erum insimulabis avaritiae, Ter. Phorm. 2, 3, 12: repetundarum insimulari, Quint. 4, 2, 15 Halm.—3. With acc. and inf.: queruntur, quod eos insimulemus omnia incerta dicere, Cic. Ac. 2, 10, 32: insimulant hominem fraudandi causa discessisse, id. Verr. 2, 2, 24, 59: et quod illum durum insimulat, id non est, Ter. Heaut. 1, 2, 30; cf. in pass., with nom. and inf.: rumore tenus insimulatus fovisse partes hostiles, Amm. 14, 5, 3: Alcibiades absens insimulatur Athenis mysteria Cereris enuntiavisse, Just. 5, 1, 1.—4. With two acc.: mirum'st sic (eum) me insimulare falso facinus tam malum, Flaut. Am. 2, 2, 229: quod illum insimulat durum, id non est, Ter. Heaut. 1, 2, 30.—5. With acc. of the charge alone: non istuc quod tu insimulas, Plaut. Aul. 2, 4, 9 (Bothe and Wagner, quo): istuc facinus, quod tu insimulas, id. Am. 2, 2, 188 Fleck.: id quod ego injuratus insimulo, Cic. Verr. 2, 5, 41, 107; 2, 5, 59, 153: aperta, id. Clu. 64, 180; cf.: neque aliud quam patientia aut pudor, quod legato pepercisset, insimulari posset, Liv. 29, 20, 4. —6. With abl. of manner: fateri facinus insimulati falso crimine senatus, Liv. 6, 16, 1; Ov. H. 6, 21 (supra).