Insignio, insignis, insigníui, insignîtÛ, pe. pro. insignîre. Author ad Her. To note with some figue: to doube knights.Barba gemina insigniuntur inferiore labro. Pli. They haue the marke of a double beard on the neather iaw.Auro insignibat clypeum. Vir. He made his tergate goodly to see to with golde.Insignire annum cladibus. Tac. To make a yeare notorious with sundry slaughters.Insignire aliquem.Plin. iun.To marke one.
Lewis and Short: Latin dictionary
insignĭo, īvi or ĭi, ītum, 4 (imperf. insignibat, Verg. A. 7, 790; Stat. Th. 7, 56), v. a. [insignis], to put a mark upon, to mark; to distinguish (mostly post-Aug.): pueri insigniti, marked with some bodily defect, Plaut. Fragm. ap. Fest. p. 375, 19 (id. Mil. 3, 1, 127 Weise): clipeum auro, Verg. A. 7, 790: mulli insigniuntur barba gemina inferiori labro, Plin. 9, 17, 30, 64: oratorem fucatis et meretriciis vestibus, Tac. Or. 26: nec insigniri, nec misceri omnibus, to distinguish one's self, Sen. Ep. 18: cum omnis annus funeribus et cladibus insigniretur,
was distinguished by
,
remarkable for
, Tac. Agr. 41: aliquem,
to make known
,
to name
, Plin. Ep. 8, 22, 4.—Hence, insig-nītus, a, um, P. a.A.Marked, clear, plain: englyphus, id est bene insignitus, Ambros. in Psa. 118, Serm. 16, 42: utendum imaginibus agentibus, acribus, insignitis, Cic. de Or. 2, 87, 358: conformatio, id. Top. 5, 27: notae veritatis, id. Div. 1, 30, 64. — B.Distinguished, striking, remarkable, notable: injuriae, Cato ap. Gell. 10, 3, 17: ignominia (al. insignior), Liv. 7, 15, 10: lacus nomen ab hac recentiore insignitius fabula est, id. 7, 6, 6: flagitium, Tac. A. 4, 51: infamia, id. ib. 3, 70. — C.Arrayed with banners, with standards: insigneita fere tum milia militum octo duxit, Enn. ap. Prisc. 1, p. 556 P. (Ann. v. 336 Vahl.).— D.Subst.: insignīta, ōrum, n., bruises, black and blue marks, Plin. 27, 4, 5, 18; 27, 12, 105, 128.— Adv.: insignītē, remarkably, extraordinarily, notably: mihi insignite facta est magna injuria, Plaut. Cas. 5, 4, 31; id. Mil. 2, 6, 77: insignite improbus, Cic. Quint. 23, 73: laudare ac vituperari, id. de Or. 2, 85, 349.—Comp., Liv. 8, 13, 1.